Ένας ακόμη άνθρωπος της Τέχνης, ένας ακόμη ηθοποιός ξεσπά για όλα όσα συνέβαιναν στο χώρο, χρόνια τώρα.
Ξεσπά για όσα βίωσε, για όσα του κατέστρεφαν τα όνειρα, για τους «νταβαντζήδες» που ζήταγαν «θυσίες» και στέκονταν εμπόδια στη διαδρομή του.
Ο Ορφέας Παπαδόπουλος με ένα κείμενο – γροθιά στο στομάχι περιγράφει όσα εφιαλτικά έζησε και ευχαριστεί τους συναδέλφους του που επιτέλους τα καταγγέλλουν.
Γράφει λοιπόν:
«Μετά από 14 και… χρόνια σε αυτόν τον χώρο, που με τόση λαχτάρα πρωτοξεκίνησα, που με τόση λαχτάρα κράτησα τα πρώτα σενάρια στα χέρια μου, άλλο τόσο αυτή η λαχτάρα μετουσιώθηκε λίγο λίγο σε απογοήτευση. Όχι για την ίδια την τέχνη, για το ίδιο το θέατρο… αλλά για το πώς και πόσο εκπορνεύτηκε από τους νταβαντζήδες της.
Η τέχνη αυτή που έγινε για «λίγους», που χωρίστηκε με συρματοπλέγματα σε εμπορικούς και διανοούμενους. Που απαρτίζεται από λομπίστες, αυλικούς, χρίζοντας τους εαυτούς τους «εκλεκτούς». Που επιζητά θυσίες κάθε λογής προκειμένου να την «αγγίξεις», να νιώσεις τυχερός που είσαι μέρος της, που θα είναι τιμή σου ΕΑΝ και ΕΦΟΣΟΝ συμβιβαστείς… να την ποιήσεις. Που εάν δεν είσαι όπως σου υπαγορεύουν οι πρεσβευτές της, ΔΕΝ είσαι καλλιτέχνης.
Σιχάθηκα… όσο και αν την αγάπησα, τα πόδια μου βάραιναν ολοένα και περισσότερο στη διαδρομή προς κάθε επόμενη δουλειά, που κάθε επόμενη δουλειά με τη σειρά της, αργούσε όλο και περισσότερο να έρθει… Διότι τα ΟΧΙ, τα ειπωμένα και τα μη… έχουν τίμημα. Η ψαλίδα κλείνει. Οι πόρτες λιγοστεύουν, οι «καθαρές» πόρτες δυσδιάκριτες.
Μια δυσωδία: κατεστημένο. Ζούμε την αρχή του τέλους, του Μεσαίωνα της τέχνης. Και παρακολουθώ συγκλονισμένος… συγκινημένος… Γιατί τώρα; ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ… Καμία εξήγηση, καμία δικαιολογία. Είναι η ώρα να ξεπλύνουμε… να ξεπλυθούμε. Ευχαριστώ, ευχαριστώ, ευχαριστώ, γυναίκες και άνδρες που μιλάτε, που φωνάζετε, που ξερνάτε ότι μαύρο πέταξαν μέσα μας».
