Ο Τάκης Ζαχαράτος έδωσε συνέντευξη στην εφημερίδα Realnews και στην δημοσιογράφο Κορύνα Μαντάγαρη.
Λίγο πριν ξεκινήσει την περιοδεία της πολυαναμενόμενης παράστασής του, με τίτλο «Έλα μες την αγκαλιά μου», ο Τάκης Ζαχαράτος κάνει μια εκ βαθέων εξομολόγηση στη Realnews.
Περιγράφει τη διαδραστική σχέση αγάπης με το κοινό του, εκφράζει την ευγνωμοσύνη του που βρίσκεται ακόμη στη σκηνή, ανατρέχει στη μακρόχρονη πορεία του, διηγείται άγνωστα περιστατικά και θυμάται όλους εκείνους τους ανθρώπους που με κάποιον τρόπο τού έδειξαν τον δρόμο.
Μετά από αρκετά χρόνια κάνεις περιοδεία ανά την Ελλάδα…
«Ό,τι είμαι το οφείλω στον κόσμο. Από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκα ήμουν επιλογή του. Ο κόσμος μου έδωσε και τη θέση μου και τη διάρκειά μου, οπότε έχουμε μια σχέση οικογενειακή. Θεωρώ ότι όλοι οι άνθρωποι είναι συγγενείς μου, δεν υπάρχει σχέση επαγγελματική, ποτέ δεν μπορούσα να έχω τέτοιου είδους σχέσεις, ακόμα κι όταν είχα το κομμωτήριό μου δεν πήγαινα ποτέ στο ταμείο. Αισθανόμουν ότι όλο αυτό είναι μια προσφορά από την ψυχή μου στους ανθρώπους και από αυτούς σε εμένα.
Έχω να κάνω περιοδεία από το 2013 και ήθελα κάθε χρόνο να γίνει, αλλά κάτι συνέβαινε και δεν μπορούσα. Νομίζω ότι ο Θεός ξέρει πότε είναι η σωστή ώρα. Ειδικά φέτος, μετά από όλα αυτά που έχουμε περάσει και χρέος μου είναι και χαρά μου τεράστια. Νιώθω υπέροχα που θα κάνω αυτή τη βόλτα σε όλη την Ελλάδα, για να δώσω χαρά στον κόσμο και να πάρω χαρά από τον κόσμο και εμπιστοσύνη και αγάπη, γιατί η σχέση μας είναι δομημένη όλα αυτά τα χρόνια σε μια βάση εμπιστοσύνης χαράς και βαθιάς επικοινωνίας.»
Γιατί επέλεξες για τίτλο της παράστασης το «Έλα μες στην αγκαλιά μου»;
«Είμαι πολύ της αγκαλιάς και όλοι στην οικογένεια είμαστε. Μου είχε λείψει τόσο πολύ αυτό τον καιρό και για μένα αυτός είναι ένας τίτλος επανασύνδεσης: με την αγάπη, με τον εαυτό μας, με τους άλλους. Γιατί πέρα από τον covid-19 που έγινε ένας ντουλαπο-εγκλεισμός, που λέω και στην παράσταση, δηλαδή εντοιχιστήκαμε κανονικά, ό,τι σύνδεση μπορούσε να γίνει ήταν μέσω των social media, τα οποία είναι με χιλιάδες φίλτρα και κωδικούς. Έχει λείψει η απευθείας σύνδεση, το βλέμμα στα μάτια, η αγκαλιά, αυτό που αισθάνεσαι όταν ο άλλος είναι απέναντί σου κι όχι μέσα από μια οθόνη.»
Ξεκινάς από το Βεάκειο στις 20 Ιουνίου και ακολουθούν η Θεσσαλονίκη, η Ρόδος, το Ηράκλειο, η Λάρισα και τα Ιωάννινα. Τι περιλαμβάνει το σόου;
«Βέβαια και θέλω να πω, πως έχουμε ανακοινώσει κάποιες ημερομηνίες και ψάχνουμε κι άλλες. Ψάχνω θέατρα με κατάλληλη σκηνή για να μπορεί ο κόσμος να το ευχαριστηθεί. Θεωρώ ότι αυτό το καλοκαίρι είναι χρέος όλων των καλλιτεχνών να είμαστε δίπλα στον κόσμο που έχει βρεθεί δίπλα μας όλα αυτά τα χρόνια.»
Τι θα δει το κοινό σε αυτό το σόου;
«Πραγματικά δεν ξέρω αν θα χωρέσουν όλα, γιατί έχουμε τη σάτιρα της covid και της μετα-covid εποχής, με όλες τις προσωπικότητες που πέρασαν στη ζωή μας, από τη Ματίνα Παγώνη που είναι η βασίλισσα αυτής της ιστορίας, τη Λινα Μενδώνη. Περνάνε πάνω από τη σκηνή ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο Αλέξης Τσίπρας, ο Εμανουέλ Μακρόν, ο Τζο Μπάιντεν, ο Ταγίπ Ερντογάν, η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα, η Γιάννα Αγγελοπούλου, η Ζωζώ Σαπουντζάκη, βγαίνουν όλοι οι χαρακτήρες και ασχολούνται με όλα αυτά. Τι να πω για τους Αντζελα Δημητρίου, Κωνσταντίνο Αργυρό, Γιώργο Μαζωνάκη, Γιώργο Σαμπάνη, Στράτο Διονυσίου, Βίκυ Μοσχολιού, Ελένη Φουρέιρα…
Πρόκειται για ένα σόου που μπλέκει το παρελθόν με το παρόν με έναν γλυκό τρόπο και αυτό που μου αρέσει σε αυτή την παράσταση είναι ότι υπάρχει η σάτιρα που γίνεται για όλα αυτά που μας έχουν συμβεί – γιατί δεν τη γλίτωσε κανείς από την κλεισούρα, το πληρώσαμε όλοι το εισιτήριο και αυτό είχε τα καλά του και τα κακά του. Το άλλο κομμάτι είναι ένα γλέντι με τον κόσμο, καθαρά διαδραστικό. Μου λέει μια φίλη μου «ερχόμαστε σε εσένα και είναι σαν να έχουμε πάει σε όλα τα μαγαζιά της Αθήνας».
Στο πρόγραμμα θα εμφανιστούν ο Πλούταρχος, ο Βασίλης Καρράς, η Άννα Βίσση, ο Μάκης Χριστοδουλόπουλος, ο Νίκος Βέρτης. Έχουμε ένα πολύ διασκεδαστικό με τραγούδια και σάτιρα πρόγραμμα που νομίζω ότι το έχουμε πάρα πολλή ανάγκη. Θέλω πραγματικά αυτή η παράσταση να έχει την αίσθηση, πώς πάμε στη βεράντα ενός σπιτιού και καθόμαστε καλοκαιράκι και τραγουδάμε και τρώμε και γελάμε και αγκαλιαζόμαστε, θέλω να έχει αυτή την αίσθηση της επανασύνδεσης σαν ένα κάλεσμα στη βεράντα του σπιτιού μου. Εγώ έτσι αισθάνομαι.»
Τι είναι αυτό που σε γειώνει στη ζωή;
«Νομίζω το παιδάκι μέσα μου, αυτός ο μπόμπιρας που τα βλέπει όλα σαν ταινία και τα σατιρίζει. Με έχει σώσει το ότι δεν έχω χάσει την περιέργειά μου για τη ζωή. Ήταν μια ευχή της Αγνής Μπάλτσα, της αγαπημένης μου φίλης, όταν εμφανιζόμουν στη «Μέδουσα» και την ευχαριστώ δημόσια γι’ αυτό, να μην χάσω το παιδί μέσα μου. Αυτό που μου ευχήθηκε τότε, σαν να έπιασε… Αν δεν παραμελούμε το παιδάκι μέσα μας που θέλει να παίξει και να τα κάνει σαλάτα και να τα ξαναφτιάξει από την αρχή, τότε έχουμε περισσότερες ελπίδες να τα πάμε καλύτερα. Όταν μπαίνει σ’ αυτή τη σοβαροφάνεια και το «μην κάνουμε λάθος» στεγνώνει ο άνθρωπος και γερνάει πρόωρα.»
Κρατάς τις ισορροπίες;
«Όχι πάντα, γιατί αυτή η ισορροπία είναι πολύ ευαίσθητη. Πρέπει και να χαρεί το παιδάκι να του πάρεις ένα γλυκό, αλλά πρέπει και να κάνεις δίαιτα για να βγεις στη σκηνή. Είναι θέμα και ωριμότητας και ενδοσκόπησης. Δεν είμαστε ένα πράγμα, ο άνθρωπος έχει πολλές πλευρές. Είναι και γιος και πατέρας και καλλιτέχνης και μάνατζερ του εαυτού του. Εκεί ο εαυτός μας θέλει επιβράβευση.
Εγώ κάνω κάτι που έχω μάθει από τον Αντώνη Καλογήρου, που παρακολουθώ τα εξαιρετικά σεμινάρια του και λέγεται το τετράδιο των θαυμάτων. Κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ γράφω τρία θαύματα που μου συνέβησαν κατά τη διάρκεια της ημέρας. Αυτά τα θαύματα είναι καθημερινά και πολύ απλά, μπορεί να είναι ένα ωραίο φαγητό που έκανα ή μια ωραία κουβέντα, μια ωραία απάντηση που πήρα για κάτι που με ενδιέφερε, κάτι που διάβασα. Αν συγκεντρώνουμε τον εαυτό μας στα μικρά καθημερινά θαύματα και νιώθουμε ευγνωμοσύνη, είναι πολύ ωραίο το κλείσιμο της ημέρας.»
Έγραψες το πρώτο σου βιβλίο, μια «Πάστα Σεράνο» μούρλια…
«Για μένα είναι σημαντικό να κοιτάς το φως από το σκοτάδι. Μες στην καραντίνα που ήταν όλα σε παύση, δεν θα μπορούσα να μείνω αδρανής, βρήκα κάτι σημειώσεις που είχα σ’ ένα τετράδιο και είπα να ξεκινήσω να γράφω για να περνάει η ώρα, ούτε που είχα σκεφτεί ότι αυτό θα εκδοθεί τόσο γρήγορα. Ήταν ένα δώρο Θεού. Συγκινήθηκα απίστευτα όταν μου είπαν ότι το «Πάστα Σεράνο» είναι ανάμεσα στα 10 μπεστ σελερ της χρονιάς. Το βιβλίο μου είναι αφιερωμένο στον Βαγγέλη Γιακουμάκη και σε όλα τα παιδιά που έχουν κακοποιηθεί, είχα στον μυαλό μου τον Αλεξ και την Ελένη Τοπαλούδη και τώρα το παιδί στον Πύργο.»
Θα γίνει τηλεοπτική σειρά;
«Εύχομαι να γίνει και σίριαλ γιατί έχει περνάει μηνύματα. Ξεκινά το 1959 στην υπέροχη Φωκίωνος Νέγρη, που τότε ήταν στις δόξες της και το ζαχαροπλαστείο «Select» έβγαλε τη θρυλική πάστα σεράνο, που ήταν αφιερωμένη στη θρυλική σοπράνο Σεράνο που την είχε ερωτευτεί το σύμπαν. Γίνεται ένα φλας μπακ στο 1940 και φτάνει ως το 2015. Έχω κάνει κάποια ραντεβού και τώρα συνεχίζω και με άλλες εταιρείες και θέλω να δω το «παιδί μου», πού θα το φροντίσουν καλύτερα.»
Θα υπάρξει δεύτερο βιβλίο;
«Έχω ιδέες, αλλά είναι θέμα χρόνου και διάθεσης. Η συγγραφή θέλει και μια αφοσίωση. Ο εγκλεισμός του κορωνοϊού ήταν η τέλεια στιγμή. Δεν ξέρω αν το επόμενο πόνημά μου θα είναι βιβλίο ή θεατρικό έργο ή σενάριο.»
Έχεις εκφράσει την επιθυμία να κάνεις μια παράσταση-αφιέρωμα στον Γιώργο Μαρίνο.
«Είναι ένας άνθρωπος που εκτιμώ απεριόριστα, γιατί έσκαψε βουνά και άνοιξε λεωφόρους για όλους τους καλλιτέχνες. Τα πράγματα που έκανε ο Γιώργος Μαρίνος ήταν τόσο πρωτοποριακά και τόσο σπουδαία, μιλάμε για έναν εθνικό θησαυρό, έναν άνθρωπο μοναδικό. Θα ήθελα να κάνουμε μια παράσταση να θυμηθούμε τι έχει πει αυτό το ιερό τέρας, σαν μια ταινία πάνω στη σκηνή. Τον έχω στο μυαλό μου, όπως είναι ένας μοναχός στο Άγιο Όρος – τόσο προσηλωμένο και τόσο ερωτευμένο με τη δουλειά του.»
Κι εσύ είσαι ερωτευμένος με τη δουλειά σου. Στη ζωή σου έχεις αγάπη;
«Η μεγάλη μου αγωνία είναι το να ευχαριστηθεί ο κόσμος. Δεν θεωρώ τίποτα δεδομένο. Νιώθω σαν να έχω ένα εστιατόριο που πρέπει να παρουσιάσω τα κλασικά μου πιάτα, αλλά πάντα με έναν καινούριο τρόπο και είμαι στην κουζίνα μου και γράφω συνταγές και σκίζω. Θεωρώ τεράστια τιμή ότι έρχεται ο κόσμος από το σπίτι του, κάθεται σε μια καρέκλα και σου παραδίδεται. Στην προσωπική μου ζωή υπάρχει αγάπη, γιατί έχω αγαπημένους φίλους, αγαπώ αυτό που κάνω. νιώθω ευγνωμοσύνη. Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα είμαι σε αυτή τη δουλειά τόσα χρόνια. Νόμιζα ότι θα έρθω στην Αθήνα, θα κάνω ένα σόου σε ένα μαγαζί και θα επέστρεφα στην Πάτρα στο κομμωτήριό μου. Δεν είχα διανοηθεί ότι θα ζούσα αυτό το παραμύθι, το οποίο είναι αληθινό. Καθημερινά δοξάζω τον Θεό, που μπορώ και ανταποκρίνομαι σε αυτό.»
Έχεις συνεργαστεί με την Ειρήνη Παπά στην ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη «Πάνω κάτω και πλαγίως».
«Ο Μιχάλης Κακογιάννης ήταν φίλος μου και συγκινούμαι πάντα όταν τον σκέφτομαι. Ήταν ο Μιχάλης μου. Μετά την ταινία, μέχρι που έφυγε βρισκόμασταν στο σπίτι του, πίναμε το καφεδάκι μας γελούσαμε, μιλούσαμε, άκουγα ιστορίες συγκλονιστικές για τις ντίβες που λάτρευα για τη Μαρία Κάλλας, τη Μεριλιν Μονρόε, τη Γκλόρια Σουάνσον, τον Μάρλο Μπράντο. Είχα την τιμή να έχω δασκάλους τον Μιχάλη Κακογιάννη και τον Ανδρέα Βουτσινά, τι άλλο να θέλω από τη ζωή μου; Και να μου κάνουν masterclass στο σπίτι.
Όταν είδα την Ειρήνη Παπά έμεινα με το στόμα ανοιχτό από την ομορφιά της. Δεν μπορώ να περιγράψω το κοντινό της. Αλλος ένας εθνικός θησαυρός! Θυμάμαι ότι μας είχε κάνει μια μακαρονάδα στο σπίτι της και περπατούσε ξυπόλυτη και ήταν πανέμορφη και γελούσαμε. Της έκανα μιμήσεις και μου έκανε κι εκεινη και θυμάμαι ότι μου φώναζε ότι πρέπει να φύγω στο εξωτερικό. Θα το λέω πάντα, όπως οι γονείς μου μου έδωσαν αρχές και αξίες έτσι και η Ειρήνη Παπά.
Στην ταινία του Κακογιάννη είναι μια σκηνή στην οποία κάνω μια τραβεστί, είμαι με το ένα πόδι λυγισμένο πάνω στα τακούνια και κρατάω ισορροπία και το άλλο είναι στον αέρα να το κρατά η Παπά. Κι εκείνη μου λέει «στο κρατάω εγώ, για να βρει το πλάνο ο Κακογιάννης». Αυτή η σκηνή, το να είναι η Ειρήνη Παπά με έναν κομμωτή από την Πάτρα που δεν τον ήξερε ούτε η μάνα του, αυτός ο επαγγελματισμός, το ήθος, η ταπεινότητά της, δεν ξέρεις τι εγγραφή έκανε μέσα μου. Τότε κατάλαβα ότι οι σπουδαίοι άνθρωποι δεν έχουν ποτέ έπαρση και δεν βροντοφωνάζουν τι έχουν κάνει. Είναι τεράστια τιμή που συνεργάστηκα μαζί της, την αγαπώ και της στέλνω τη θετική σκέψη μου. Όταν κάποιος είναι αυτόφωτος δεν τραβάει ζόρια.»
Πρόσφατα μια τραβεστί βρέθηκε στα αζήτητα στο νεκροτομείο Θεσσαλονίκης, γιατί η οικογένειά της δεν παραλάμβανε τη σωρό και μεσολάβησε ο Δήμαρχος για να γίνει η κηδεία…
«Είναι απαράδεκτο. Αν αγαπάς το παιδί σου, πρέπει να το αγαπάς όπως ακριβώς είναι. Δυστυχώς λείπει η παιδεία, χρειάζεται να κάνουμε βήματα σαν κοινωνία. Αν δεν αποδέχεσαι το παιδί σου, δεν αποδέχεσαι τον ίδιο σου τον εαυτό. Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω γιατί πρέπει να με αφορά τι κάνει ο καθένας στο κρεβάτι του. Οι γονείς μου με μεγάλωσαν να σκέφτομαι «είναι καλός άνθρωπος, ταιριάζω, έχει αξίες;». Δεν θα έκανα παρέα με κάποιον που είναι αγενής, ψεύτης, δεν σέβεται. Το πώς ο άλλος θέλει να ζήσει τη ζωή του αφορά τον ίδιο.»
Πηγή: Εφημερίδα Realnews
