Είδαμε την σειρά τριών επεισοδίων «the day will come» στην πλατφόρμα του Netfilx, για σκληροπυρηνικά στομάχια απέναντι στην παιδική κακοποίηση.
Λίγο πριν τα πολυπόθητα για πολλούς Χριστούγεννα και η ατμόσφαιρα συνεχίζει να πάλλεται μεταξύ κατάθλιψης και προσποιούμενης αισιοδοξίας. Ωστόσο, αυτό το κύμα υγειονομικής κρίσης σίγουρα κάποια στιγμή θα περάσει και θα ξεχυθούμε παρέα με τις κοτσίδες μας στα καταπράσινα λιβάδια. Αστειευόμαστε λίγο μιας και είναι απαραίτητο, διότι χωρίς χιούμορ η ζωή μοιάζει με μοχίτο δίχως ρούμι!
Και αυτήν την εβδομάδα είδαμε μία όχι και τόσο αισιόδοξη ταινία. Θα μου πείτε Χριστούγεννα έρχονται γιατί να μην δούμε κάτι πιο ευχάριστο;! Λογική η σκέψη αλλά θαρρώ πως η ομοιοπαθητική φαντάζει μία πολύ καλή λύση στη δική μας περίπτωση γιατί κάπως έτσι και να ξορκίσουμε την προσωπική μας στεναχώρια! Επίσης, όπως ‘λέγαν και κάποιοι σπουδαίοι στο παρελθόν ~ παραφράζοντας το κάπως… «η τέχνη προτιμά τη δυστυχία για να μεγαλουργήσει», κάτι το οποίο ασπάζομαι!
Ταξιδεύουμε λοιπόν στην υπέροχη κατά τ’ άλλα δεκαετία του’60 (δεκαετία των κινημάτων) και στην όμορφη παγωμένη Δανία για να συναντήσουμε το «The day will come». Μία ταινία που μας την παρουσιάζει το Netflix σε σειρά 3 επεισοδίων για μια πιο εύπεπτη κατανάλωση!
Η παρούσα ταινία έχει αποσπάσει 9 βραβεία στο σύνολο της. Πρόκειται για μια σκληρή , λυπητερή ιστορία αλλά συνάμα αληθινή που μιλά τη δυστυχία δύο αδερφών που κατέληξαν για 2 χρόνια σε ένα φρικιαστικό περιβάλλον ορφανοτροφείου στα 1967. Ο Έρικ και ο Έλμερ ή αλλιώς το Νο 47 και το Νο 30. Πόσο ψυχρό και σκληρό να αποκαλείς τα παιδιά με νούμερα και όχι με τα ονόματά τους ΄ σαν να βρίσκονται σε στρατόπεδο θανατοποινιτών.
Ο Έρικ και ο Έλμερ ζουν μόνο με την μητέρα τους, μιας και ο πατέρας τους υπήρξε αυτόχειρας. Εκείνη διαγνώσθηκε με καρκίνο και παλεύει να συνεισφέρει τα απολύτως αναγκαία σε δύο φαινομενικά απαιτητικά παιδιά φτύνοντας στην κυριολεξία αίμα. Κάποια στιγμή η υγεία της φτάνει στο δικό της τέλμα και αναγκάζεται να εισαχθεί στο νοσοκομείο. Τα παιδιά μένουν μόνα τους. Υπάρχει μονάχα ένας θείος για να τα φροντίσει, αλλά δεν έχει σταθερή δουλειά, ούτε και δικό του σπίτι. Τα παιδιά «βιαίως» λοιπόν μεταφέρονται στο οικοτροφείο/ορφανοτροφείο Godhavn. Μοιάζει με περιπλανώμενη ειρωνεία η ονομασία του ,γιατί όλοι μπορεί να πέρασαν από εκεί εκτός από τον Θεό. Συνθήκες εγκατάλειψης, κακομεταχείρισης, ξυλοδαρμών και η επιβεβλημένη ένταξη των παιδιών εκεί φαντάζει ως η μόνη σωτηρία. Αυτό που τους δίνει απλόχερα δύναμη είναι η ελπίδα πως η μητέρα τους θα γίνει καλά, πως έχει ο ένας τα δάχτυλα του άλλου να κρατούν την παλάμη του και αγκαλιά το όνειρο εκ των δυο αδερφών που λαχταρά να πάει στο διάστημα ‘ παραλληλισμός διόλου ακαταφρόνητος για τον θεατή.
Στο Godhavn ο χρόνος παραμένει ακίνητος. Ο άνθρωπος που το διευθύνει λειτουργεί μέσα από τις δικές του άρρωστες ανασφάλειες και κόμπλεξ και τα μετατρέπει σε συνθήκες διαβίωσης για τα ανυπεράσπιστα παιδιά. Η δική του παιδαγωγική μέθοδος περιλαμβάνει σκληρή σωματική εργασία και σκληρή πειθαρχεία στα όρια του απάνθρωπου, φοβερές τιμωρίες και λάθη…πολλά κτηνώδη λάθη. Εδώ, τα αγόρια του οικοτροφείου πρέπει να γίνουν υπάκουοι πολίτες με κάθε κόστος. Από την πρώτη μέρα, ο Έρικ και ο Έλμερ καταλαβαίνουν ότι έχουν χάσει την ελευθερία τους και αρχίζει ένας καθημερινός αγώνας για επιβίωση. Προσπαθούν να ζήσουν σαν φαντάσματα μιας και είναι ο μόνος τρόπος να μην υποφέρουν περισσότερο. Ο Έλμερ έχει ένα πρόβλημα στο πόδι του, κάτι που δεν τον σταματά από το να ονειρεύεται να φτάσει μια μέρα στο διάστημα και ούτε καταπιέζει την επαναστατική του φύση , αλλά η δυσμορφία του ποδιού του , του φέρει αρκετούς μπελάδες.
Καθώς περνά ο καιρός και οι δυνάμεις τους απειλούν να τους αφήσουν, ο Έρικ και ο Έλμερ συνειδητοποιούν ότι είναι εντελώς μόνοι τους και μια εκκολαπτόμενη εξέγερση οφείλει να πάρει σχήμα! Πλάι τους θα σταθεί μια δασκάλα σαν φύλακας άγγελος! Ο αγώνας δεν θα είναι εύκολος και δεν θα χωρά εκπτώσεις μιας και όποιος επιχείρησε να το σκάσει ή να φωνάξει βοήθεια βρέθηκε νεκρός ή κακοποιημένος βάναυσα.
Ερχόμαστε αντιμέτωποι λοιπόν με ένα κάδρο που περιλαμβάνει τη φλογερή δεκαετία του ’60, την πρώτη επιβίβαση ανθρώπου στο διάστημα , εποχές προοδευτικότητας και ανάπτυξης και την ίδια απευκταία στιγμή παλαιολιθικές νοοτροπίες.
Θαρρώ πως η πραγματικότητα του έργου θίγει την θεσμική κακοποίηση μιας και όλα υποθάλπονται από τα ανώτερα κεφάλια και μας φωνάζει την αποτυχία της κοινωνίας -έως και σήμερα αν αναλογιστούμε τί συμβαίνει με τους απροστάτευτους πρόσφυγες και τα κέντρα συγκέντρωσης τους.
Στο ευαγγέλιο της βαρβαρότητας πρωταγωνιστούν δύο νεαροί ηθοποιοί που υποδύονται τα καταπονημένα παιδιά με εκπληκτική ωριμότητα και μεστότητα ,ο Harald Kaiser Hermann ως Elmer και ο Albert Rudbeck Lindhardt ως Erik Ο αξιοθρήνητος διευθυντής αλλά εξαιρετικός Lars Mikkelsen κατορθώνει να σε γεμίσει απέχθεια και η δασκάλα-άγγελος , η Sofie Gråbøl σου μεταφέρει την καταπιεσμένη και διχασμένη ελπίδα. Στην όλη άρρωστη ατμόσφαιρα προσφέρει πολλά η δυναμική ερμηνευτική παρουσία του Søren Sætter-Lassen όπως και όλοι οι μικρότεροι ρόλοι, η Sonja Richter ως μητέρα, ο David Dencik ως επιθεωρητής και ο Paw Henriksen ως θείος προσφέρουν ο καθένας αυτό που χρειάζεται για ένα σπουδαίο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα.
Η φωτογραφία όπως και η μουσική προσθέτουν στην δυναμική της ταινίας και κυρίως στην διαχώριση μεταξύ ρεαλιστικού και παραμυθένιου (διάστημα).
Η ταινία του Jesper W. Nielsen από την παγωμένη Δανία μας γεμίζει θλίψη, όχι μόνο λόγω της υπέροχης κινηματογραφίας αλλά, λόγω της αλήθειας που βρίθει από άκρη σε άκρη. Οργασμικοί νευρωτικοί σπασμοί εξέγερσης, ακούσια εξορία, ένας θεός απών και ένα ορφανοτροφείο που ζει στη σκιά της απανθρωπιάς.
Μια οδυνηρή ιστορία βασισμένη σε αληθινά γεγονότα που σε κάνουν να αναρωτιέσαι για την ανθρώπινη φύση!
Από εμένα 8.5/10
