Ίνα Ταράντου: «Έχω εσωτερική δύναμη. Δεν παρατώ τα πράγματα, ούτε παραιτούμαι…»

Το πρόγραμμα «Η ζωή αλλιώς» που παρουσιάζει στην ΕΡΤ1, οι δύσκολες στιγμές στην προσωπική της διαδρομή και ο τρόπος που τις διαχειρίστηκε, η επί δεκατέσσερα χρόνια παρουσίαση δελτίων ειδήσεων, που τα νοσταλγεί, όπως τον πρώτο έρωτα που σχεδόν κανείς δε θυμάται γιατί χώρισε, αλλά και η γλυκιά και τρυφερή αίσθηση, που θα ήθελε να αφήσει στους τηλεθεατές η εκπομπή. Η Ίνα Ταράντου μιλά από καρδιάς στο 7ΜΕΡΕΣTV και τον Γιάννη Βίτσα.

Advertisement

«Ήμουν στο μηδέν οικονομικά και το εξομολογούμαι πρώτη φορά. Δεν το γνωρίζει κανείς. Συνήθως βλέπουν μία παρουσιάστρια που έχει μία εκπομπή και λένε «τι ωραία περνά». Δε ξέρει κανείς την ιστορία πίσω από τον άνθρωπο που παρατηρεί. Βρεθήκαμε στο μηδέν με δύο μικρά ανήλικα παιδιά. Ήταν εξαιρετικά δύσκολο…»

Η ζωή αλλιώς έχει αγαπηθεί πάρα πολύ από το κοινό και μέσα στον σχεδόν ενάμισι έτος πορείας και διαδρομής της στη δημόσια τηλεόραση έλαβε ήδη το βραβείο του «Greek tourism awards». Πώς αισθάνεσαι γι’ αυτό;

Advertisement

Είναι μία δικαίωση όλων των προσπαθειών της ομάδας. Επιλέξαμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό από το να πηγαίνουμε σε προορισμούς και να δείχνουμε τα αυτονόητα, όπως τα αξιοθέατα ή το που θα φάμε που θα πιούμε και που θα κολυμπήσουμε. Επιλέξαμε να δείξουμε ζωές ανθρώπων που διαμένουν στα μέρη που πηγαίνουμε και μπορεί να είναι από απλοί κτηνοτρόφοι μέχρι και πρόσωπα της διανόησης. Από όλους παίρνουμε τα μηνύματα μιας ζωής αλλιώς, που απ’ ότι φαίνεται αγγίζουν τους τηλεθεατές. Είναι μία τρυφερή εκπομπή για τα ανθρώπινα βιώματα.

Ποια συνάντησή σου θεωρείς ως την πιο συγκινητική; Να υποθέσω ότι ήταν εκείνη με τον πατέρα του Βαγγέλη Γιακουμάκη;

Advertisement

Ήταν μία πολύ δυνατή και έντονη στιγμή την οποία δε μπορούσα εύκολα να διαχειριστώ γιατί μου μετέδωσε ένα βουβό πόνο που με συγκλόνιζε. Μία ακόμη στιγμή που σταμάτησα το γύρισμα μη μπορώντας να κρατήσω τα δάκρυά μου ήταν με μία πολύ όμορφη γιαγιά στην Κάρπαθο. Της είπα «Φαίνεται ότι ήσασταν μία πολύ ωραία γυναίκα στα νιάτα σας» και μου απάντησε το εξής « Οι ομορφιές δεν εισκούν (σ..σ. μετρούν) κορίτσι μου. Εισκούν τα σωθικά. Και αν είχαμε ένα φερμουάρ και έβλεπε ο ένας τα σωθικά του άλλου θα ήμασταν καλύτερα. Ήταν μια ειλικρινής, αληθινή και βαθιά συγκινητική κουβέντα. Όλοι έχουμε επιδοθεί σε ένα αγώνα να φτιάξουμε την εξωτερική εικόνα μας. Αυτό που μετρά στο τέλος της ζωής είναι το τι έχει ο καθένας μέσα του. Εκεί στηρίζεται η αγάπη και η αλήθεια. Θεωρώ ότι αυτή η κουβέντα αποτελεί το επιστέγασμα όλων των ταξιδιών, όλων των συνομιλιών που έχω κάνει με μικρούς, μεγάλους, λιγότερο γνωστούς, καθόλου γνωστούς, μορφωμένους και μη μορφωμένους.

Μέσα από την εκπομπή περιγράφονται συγκινητικές αλλά και συγκλονιστικές στιγμές ανθρώπων. Ποια θεωρείς ως τις πιο δύσκολες στιγμές στην προσωπική διαδρομή σου;

Προσωπικά έχω αποδεχθεί ότι η ζωή έχει τα πάνω και τα κάτω της. Υπάρχουν κάποιοι σταθμοί που με σημάδεψαν και τους θεώρησα μαθήματα για να δω τη ζωή με διαφορετικό πρίσμα. Μία τέτοια στιγμή ήταν στα δεκαοχτώ μου, όπου είχα ένα ατύχημα που με μία μηχανή και σκοτώθηκε ο φίλος μου. Αυτό το γεγονός με σημάδεψε. Μία άλλη ήταν ο θάνατος του πατέρα μου, μόλις είχα γεννήσει την κόρη μου. Επειδή έλειπα από την Κέρκυρα δεν τον είχα ζήσει πολύ τα τελευταία χρόνια. Στεναχωρήθηκα βαθιά. Δεν πρόλαβα να του πω όσα ήθελα. Μία τρίτη όταν βρέθηκα χωρίς δουλειά. Ήμουν στο μηδέν οικονομικά και το εξομολογούμαι πρώτη φορά. Δεν το γνωρίζει κανείς. Συνήθως βλέπουν μία παρουσιάστρια που έχει μία εκπομπή και λένε «τι ωραία περνά». Δε ξέρει κανείς την ιστορία πίσω από τον άνθρωπο που παρατηρεί. Βρεθήκαμε στο μηδέν με δύο μικρά ανήλικα παιδιά οικονομικά και αυτό ήταν εξαιρετικά δύσκολο.

Πώς διαχειρίστηκες την κάθε μία από αυτές τις τρεις εξαιρετικά δύσκολες και κομβικές στιγμές;

Μέτρησε το ένστικτο της επιβίωσης. Όταν πραγματικά φτάνεις στον πάτο δεν έχεις την πολυτέλεια να σκεφθείς πώς θα διαχειριστείς μία συνθήκη. Σε ωθεί η ανάγκη να την ξεπεράσεις. Ως άνθρωπος έχω εσωτερική δύναμη. Δεν παρατώ τα πράγματα, ούτε παραιτούμαι.

Επί δεκατέσσερα χρόνια από το 1994 έως το 2008 παρουσίαζες δελτία ειδήσεων. Σου λείπουν σήμερα;

Μου λείπουν όπως ο πρώτος έρωτας, που έχεις πετάξει τα λάθη και ότι δύσκολο έχεις ζήσει. Τον νοσταλγείς γιατί θυμάσαι το χτυποκάρδι του, το πρώτο φιλί, αλλά έχεις ξεχάσει γιατί χώρισες. Έχω κρατήσει μόνο τις καλές στιγμές από τα δελτία. Έχω την πεποίθηση όμως πώς αν ξαναέμπαινα σ’ αυτό το χώρο, θα επέστρεφαν ξανά και όλα τα δυσάρεστα, η τριβή μίας πολύ δύσκολης καθημερινότητας με δυσάρεστες ειδήσεις, όλο το γύρω- γύρω του ανταγωνιστικού πλαισίου, αλλά και η ιδρυματοποίηση σε ένα γραφείο, που νομίζεις πώς όλος ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από εσένα.

Ολοκληρώνοντας τι θα’ θέλες να λένε οι τηλεθεατές που παρακολουθούν την εκπομπή σου ;

Θέλω να αγγίζω τις συναισθηματικές ευαίσθητες χορδές τους και να τους και να τους μένει κατά την αποφώνηση της εκπομπής μία γλυκιά και τρυφερή αίσθηση.

Advertisement

Διαβάστε επίσης

Advertisement