Αγαπημένη μου, μπορεί να σε άγγιξε το μπάσκετ γιατί η Ελλάδα μας σ’ αυτό έχει μεγαλουργήσει. Δύο Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα σε εθνικό επίπεδο, εννέα σε συλλογικό και ο κατάλογος τέλος δεν έχει. Αισθητικά όμως; Το μπάσκετ δεν σου πάει, ματάκια μου. Είναι ατσούμπαλο, κάνει τα χέρια σου να φαίνονται κουπιά, κάνει το σώμα σου να φαίνεται φτωχό. Εσύ είσαι για άλλα πλασμένη…
Ποδόσφαιρο λοιπόν; Αμέ, γιατί όχι; Στην Αγγλία οι κυρίες έπαιζαν ποδόσφαιρο από το 1890. Το 1920 καταγράφεται ρεκόρ προσέλευσης, αφού 53.000 (ναι, πενήντα και τρεις χιλιάδες) θεατές παρακολούθησαν κορίτσια να παίζουν μπάλα. Την επόμενη χρονιά το άθλημα μεταξύ γυναικών… καταργείται! «Δεν τους πάει, δεν τους ταιριάζει» αναφέρει η σχετική ανακοίνωση. Μου επιτρέπεις να παρέμβω, νταλκά μου; Δεν έχω ακούσει κάτι περισσότερο άσχετο. Ίσως και πιο άσχετο από το «Ρε συ, εκείνο το Cavalli δεν πήγαινε τελικά στην Παπαρίζου». Ήμαρτον… Ευτυχώς, το άθλημα επανήλθε για τις λέιντιζ τη δεκαετία του ’60.
Ο φίλος μου ο Γιώργος ανέθρεψε τη μεγάλη του κόρη με ποδόσφαιρο. Η Νίκη λοιπόν, η οποία έχει γεννηθεί στη γιορτή μου και την οποία αγαπώ πολύ πολύ, μεγάλωσε και έγινε κουκλάρα. Περπατάει και καταστρέφει πεζοδρόμια. Ξανθουλίνα, σωματάρα, γλυκιά, με απίστευτο χαμόγελο και καλλιεργημένη. Έπαιζε μπάλα στο δημοτικό, στο γυμνασιολύκειο, στο πανεπιστήμιο. Και όταν έβλεπα τις φωτό που μου έστελνε ο υπερήφανος μπαμπάς, πραγματικά χάζευα. Αυτό το πλάσμα έτρεχε και μάρκαρε και σούταρε και – αν χρειαζόταν – κλωτσούσε και τσακωνόταν. Και μπορεί η αλογοουρά της να γινόταν ψιλό-τζίβα από το παιχνίδι, αλλά η θηλυκότητα εκεί! Δεν εγκατέλειπε. Ποτέ!
Μην με παρεξηγήσεις, μην θεωρήσεις ότι έχω κάτι με το μπάσκετ. Το κάνω κέφι, έχω παίξει πολύ στη ζωή μου – χωρίς διακρίσεις εννοείται, αφού με το ύψος που έχω, μόνο για τις πετσέτες κάνω – αλλά οι κοπελάρες και οι κορίτσαροι κολλάνε πιο πολύ με το ποδόσφαιρο. Να σου πω κι ένα μυστικό, να μην σου λένε χαζά οι άλλοι; Το παγκόσμιο κύπελο γυναικών το 2019, το παρακολούθησαν 1,2 δισεκατομμύρια θεατές. Ακριβώς! Χίλια διακόσια εκατομμύρια. Τι λες; Το βλέπεις μ’ άλλο μάτι τώρα; Και η μικρή σου αδελφή, η ανιψιά, το βλαστάρι σου, που χαμογελούν όταν κλωτσάνε το τόπι… Τι λες; Να τις γράψουμε σε ένα σύλλογο;
