Ήταν 29 Σεπτεμβρίου του 2009 όταν έφυγε από κοντά μας η ασυμβίβαστη Σπεράντζα Βρανά. Γεννήθηκε στις 6 Φεβρουαρίου του 1928 στο Μεσολόγγι και κατάφερε να ξεχωρίσει από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε η καριέρα της και να γίνει αυτό που ήθελε, μία μεγάλη σταρ. Η κατά κόσμον Ελπίδα Χωματιανού με την πληθωρική παρουσία και το αφοπλιστικό βλέμμα της, κέρδισε το κοινό με τις ερμηνείες της, κυρίως τη «χρυσή» εποχή της επιθεώρησης. Εμφανίστηκε μεταξύ άλλων πλάι στους Μαυρέα, Ρίζο, Αυλωνίτη, Νέζερ και Σταυρίδη και έπαιξε σε 33 φιλμ, 5 Βιντεοταινίες και 38 θεατρικές παραστάσεις.
Η Σπεράντζα η αλλιώς Ελπίδα έγραψε και αρκετά βιβλία. Το τελευταίο της κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Άγκυρα με τίτλο «Έλα Καλέ, Τώρααα!». Λίγα χρόνια πριν φύγει από τη ζωή και συγκεκριμένα το Μάιο του 2006 παραχωρεί μία σπάνια συνέντευξη στο περιοδικό “Υποβρύχιο” και στον Θοδωρή Αντωνόπουλο την οποία δημοσίευσε η Lifo.
Μεταξύ άλλων λέει τα εξής:
— Υπάρχει, λέτε, πεπρωμένο;
Βεβαιότατα. Τη μοίρα δεν τη φτιάχνουμε. Εκείνη μας κατευθύνει. Θα σου πω ένα παράδειγμα. Πριν από 25 χρόνια με κτύπησε άσχημα ένα αυτοκίνητο. Μου σακάτεψε τα πόδια, κόντεψε να μου καταστρέψει όλη τη ζωή. Ευτυχώς είχα πλάι μου τον οσιομάρτυρα ή μάλλον… Σπεραντζομάρτυρα Παύλο, τον πιστό σύντροφό μου, που εξακολουθεί να με νταντεύει αγόγγυστα σαν μωρό. Αλλά και εγώ υπήρξα μαζί του πιστή και ειλικρινής.
— Θα συγχωρούσατε στον άντρα σας μια απιστία;
Ουδέποτε. Ούτε κι εκείνος φυσικά. Ήξερα πότε να λέω «στοπ» στους πειρασμούς. Το ίδιο και ο Παύλος. Κάποτε έμαθα πως μια παλιότερη σχέση μου έκανε κάτι που δεν μου άρεσε. Σηκώθηκα κι έφυγα επιτόπου, παρά τις εξηγήσεις και τα παρακάλια. Μα ρε πούστη, να έχεις τον Θεό και να κοιτάς τους αγίους;
— Είστε λοιπόν κατά της εναλλαγής συντρόφων. Λόγοι ηθικής;
Μοιάζω πουριτανή; Απλώς εμένα δεν θα μου το επέτρεπε ποτέ η αγάπη που τρέφω προς τον σύντροφό μου. Είμαι πολυγαμική, αλλά όχι μέσα στη σχέση. Η απιστία πικραίνει, ρε γαμώ το! Θύμα και θύτη. Ενθουσιαζόμαστε καμιά φορά με κάποιον τρίτο και φανταζόμαστε πως θα μας πάει στον παράδεισο. Αλλά φτάνοντας εκεί αντικρίζουμε έναν κηπάκο δίχως ένα έστω ωραίο λουλουδάκι…
— Υπήρξατε πολύ ανεξάρτητη γυναίκα. Πώς τα καταφέρατε;
Ορφάνεψα μικρή και έτσι δεν είχα να δώσω λογαριασμό πουθενά. Έπαιρνα τη ζωή όπως μου ερχόταν. Γλεντούσα όπως μου άρεσε. Το σεξ ήταν κάτι σαν φαγητό για μένα – και πείναγα πολύ συχνά… Ποτέ όμως δεν έκανα πορνεία, ούτε «ξεπέτες» – αν εξαιρέσω μία χάριν ενός γοητευτικού νεαρού θαυμαστή μου.
