Είδαμε την και καλά «horror» σειρά «The Haunted of the Hill House» στην πλατφόρμα του Netfilx και ακόμη ψάχνουμε τον τρόμο!
Πέρασε μία εβδομάδα και εμείς είμαστε ίδιοι εδώ, οι συνθήκες ίδιες εκεί , αλλά το ημερολόγιο άλλαξε τον χρόνο του στο τέλος της ημερομηνίας και έσβησε το «0» και το αντικατέστησε με το «1» (ήτοι 2021 πλέον).
Ελπίζω η νέα χρόνια να συμπεριφερθεί σε όλους με αγάπη, ζεστασιά και πολλή ανθρωπιά!
Συνεχίζουμε να αγαπάμε τις κινηματογραφικές απόπειρες κι έτσι αυτές τις μέρες προσεγγίσαμε μία σειρά που κάνει πάταγο ,σε ό,τι αφορά στις θετικές κριτικές, παγκοσμίως. Ομολογώ πως μου κίνησε την περιέργεια και άδραξα της ευκαιρίας να κινητοποιήσω το ένστικτο του φόβου μου, μιας και ψιλοκοιμάται αφού βρίσκεται κλεισμένο 2 μήνες στο σπίτι.
H πρόκληση άκουσε στο όνομα: The Haunted of the Hill House.
Τα φώτα έσβησαν, το φεγγάρι βασίλευε μες στην σκοτεινιά κι εγώ τυλίχτηκα στον καναπέ περιμένοντας τον τρόμο που τόσο πολύ είχαν διαφημίσει!
Η προσέγγιση; Πασίγνωστη! Χρειάζεσαι απλώς ένα στοιχειωμένο σπίτι, -νεοκλασικό κατά προτίμηση , με ατελείωτους διαδρόμους, δωμάτια και άπειρα τετραγωνικά -, ελάχιστο φωτισμό, θολή ατμόσφαιρα, αρκετά σκοτεινή μουσική και μια υπνωτική κατεύθυνση! Σίγουρα θα απογοητεύσω τους φανς της παρούσας σειράς, αλλά ο λόγος που αποφάσισα να γράψω είναι για να τονίσω την «εξαπάτηση» των τηλεθεατών από την εμπορική διαφήμιση!
Ας το πάρουμε από την αρχή όμως! Η σειρά είναι βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο τρόμου της Σίρλευ Τζάκσον , η οποία απλώς…απομακρύνθηκε από τον ωμό τρόμο του βιβλίου.
Η πλοκή σχετίζεται με το οικογενειακό δράμα 5 αδερφών και των γονιών τους που συναντούν στο ταξίδι της ζωής τους την έπαυλη Χιλ Χάουζ στην Μασαχουσέτη! Το έργο χωρίζεται σε δύο εποχές, στον αόριστο ενεστώτα της αφήγησης (παρελθόν) και τον ενεστώτα του παρόντος.
Κάπου στα 1990 η οικογένεια αναγκάζεται να εγκατασταθεί σε μία σκοτεινή, μαγευτική κατά τ άλλα έπαυλη , με απώτερο σκοπό να την ανακαινίσει , να την πουλήσει έως ότου μαζέψει τα χρήματα που χρειάζεται ώστε μια μέρα να αγοράσει το δικό της σπίτι. Εκεί ξεκινά το «δράμα» της οικογένειας και συγκεκριμένα η απαρχή σημειώνεται τη στιγμή της αυτοχειρίας της μητέρας . Πέντε παιδιά και ένας σύζυγος μένουν μόνοι χωρίς το τρυφερό μητρικό πρότυπο. Αυτή είναι η αφήγηση του παρελθόντος.
Στο παρόν τώρα 25 χρόνια αργότερα, παρακολουθούμε την εξαμελή –πλέον- οικογένεια και το πώς έχει βηματίσει στη ζωή μαζί με τα «φαντάσματα» του παρελθόντος.
Με έναν μυστικιστικό τρόπο, το παρόν και το παρελθόν γίνονται ένα και μοιάζουν να συγχρωτίζονται σε βαθμό που χρήζει εξήγησης. Το όλο concept εμμένει στην σκιαγράφηση των χαρακτήρων και των ψυχοσυνθέσεων και το πώς χτίστηκαν αυτές. Αυτή η κατεύθυνση του σεναρίου είναι αρκετά έξυπνη (ιδιοφυής θα έλεγα) αλλά η έξυπνη κατεύθυνση δεν συνιστά απαραίτητα και μια καλή κινηματογραφία.
Αναμορφωμένοι αναχρονισμοί, πολλά flash-backs που πολλές φορές δεν είναι ξεκάθαρα και μεταμορφώνονται σε μία άστοχη πολυπλοκότητα. Μοιάζει σαν να θέλει απλώς ο σκηνοθέτης και η όλη παραγωγή να ερεθίσει με πολύ εύκολο τρόπο το πνεύμα μυστηρίου των θεατών μέσα από μία πολύ μεγάλη προσπάθεια: απλώς καταφέρνει να σε πείσει μέσα από την διαφήμιση του τρόμου ότι ζεις τον απόλυτο τρόμο!
Θα συμφωνήσω με αρκετούς και θα σημειώσω πως η ατμόσφαιρα στο έργο είναι μοναδική, η κεντρική ιδέα ιδιοφυής, η στοιχειωμένη έπαυλη μια μεσαιωνική απεικόνιση της φαντασίας, μουσικές καλές και μια φωτογραφία αντάξια εξαίσιων πινάκων ζωγραφικής. Αυτά όμως αρκούν για να συντάξουν το απόλυτο έργο τρόμου που θα σε κάνει να μην μπορείς να κοιμηθείς το βράδυ και να ταράζεσαι κάθε που το ένα σου πόδι ακουμπάει το άλλο;!
Θεωρώ πως η σημαντικότερη αστοχία στην σειρά αυτή αφορά στον τρόπο προώθησης της. Προωθείται ως η απόλυτη σειρά τρόμου και μόνο κάτι τέτοιο δεν αντιπροσωπεύει! Είναι ένα ψυχολογικό δράμα, ένα δράμα αποστραγγισμένο από εξωραϊσμούς τραυμάτων και θεραπειών με στόχο την βαθύτερη κατανόηση των φόβων, της συνείδησης και των τραγικών συμβάντων. Μια υπέροχη σκέψη που δεν σχετίζεται τόσο με κυριολεκτικά φαντάσματα, όσο με τα φαντάσματα που κατοικούν μέσα μας.
Τα πρώτα επεισόδια εκτός του ότι μαρτυρούν το τέλος , τα βρήκα αρκετά βαρετά και αργά, γλιστρούσαν μεταξύ ύπνωσης και εντυπωσιασμού σε σημείο που ανακαλούσαν κλισέ των ‘80s για να σε πείσουν ότι παρακολουθείς θρίλερ.
Φθηνά άλματα, φαντάσματα αποκριάτικης λογικής που μου προκαλούσαν νευρικό γέλιο, μεγάλης διάρκειας επεισόδια και καταστάσεις χειραγωγικές που έτειναν να κάνουν την νύχτα να μοιάζει με παιδικό παιχνίδι. Στα μείον του συνόλου οι αρκετά βαρετές και άνευρες ερμηνείες.
Στα συν της σειράς είναι φυσικά το μυστικό κόκκινο δωμάτιο, ένα σπουδαίο και αρκετά επιτυχημένο εύρημα που μέσα από αυτό χτίστηκαν αρκετές φοβίες. Επίσης, αρκετά ενδιαφέρουσα ήταν και η περίπτωση της Νέηλ , η οποία έζησε με το όραμα του φόβου της, με την προσωποποίηση του μέλλοντος που αδυνατούσε να αποκωδικοποιήσει έως ότου τον βίωσε. Κάτι που μιλάει την αλήθεια που πολλοί συντηρούμε στις ζωές μας.
Ο Mike Flanagan, ο δημιουργός της σειράς ( σενάριο & σκηνοθεσία) έδωσε περισσότερη βάση στην όμορφη φωτογραφία και ατμόσφαιρα και άφησε την ουσία που πρεσβεύει το είδος ταινιών «τρόμου/θρίλερ» να κάνει έναν χαλαρό περίπατο.
Παγιδεύτηκε θεωρώ στο κλισέ του μεγαλοεκκεντρικού σκοτεινού σπιτιού, στην αλαζονεία των άλυτων ψυχολογικών τραυμάτων και έχτισε ένα ψυχολογικό θρίλερ που θα μπορούσε να αγγίξει και την τελειότητα! Αλλά σε καμία περίπτωση την τελειότητα του ωμού γοτθικού τρόμου που κυριεύει τις σελίδες του ομώνυμου βιβλίου.
Αυτό που μου άρεσε ήταν ότι ήταν μια ώριμη ιστορία για ενήλικες, δεν ήταν όμως τρόμου. Οπότε οφείλω να πω πως απέτυχε τον στόχο της. Ενήλικες που αντιμετωπίζουν σοβαρά ζητήματα όπως το πένθος της απώλειας ενός αγαπημένου προσώπου, δυσκολία αποδοχής της πραγματικότητας και των ενδόμυχων σκέψεων, επιθυμιών και φόβων του παρελθόντος.
The Haunted of Hill House : Ένα όμορφο θλιβερό παραμύθι χαρακτήρων μέσα σε ένα ξεχασμένο λούνα παρκ και όχι ένα απόλυτο θρίλερ τρόμου!
Από εμένα 4/10
