Όχι, καλέ, η φιλενάδα μου… Αυτή είναι μια χαρά και πλατσουρίζει σε καταγάλανα νερά.
Μιλώ για την ελευθερία μέσα στις σχέσεις. Ίσως να φαίνεται στην αρχή πολύ γλυκιά η συνεχής αναφορά του πού είμαστε και τι κάνουμε, αλλά πολύ γρήγορα σταματά αυτή η χαριτωμενιά και τη θέση της παίρνει η απόγνωση.
Αλήθεια, δεν έχετε παρατηρήσει ποτέ ζευγάρια που πάνε μαζί μέχρι και στη τουαλέτα; Αν όχι, είσαστε ευτυχείς. Αν ναι, είσαστε μάρτυρας παρενόχλησης της ελευθερίας του ατόμου, φίλοι. Κάτσε, μάνα μου, άσε με να πάρω μια ανάσα. Δεν θα αργήσω, μην σκαρφαλώνεις πάνω μου, δεν είμαι ο Κόναν… Κουβαλάω τον εαυτό μου, δεν μπορώ να πάρω και άλλο φορτίο.
Απορώ πολλές φορές πώς γίνεται και υπάρχει αυτή η αρρωστημένη εξάρτηση. Είναι όμορφο να σου λείπει ο άλλος, δείχνει κάτι (ξέρετε τι, δεν θα σας δώσω και μασημένη τροφή δα), αλλά οι υπερβολές κουράζουν. Μια σχέση θα μπορούσε να έχει σωθεί αν ο καθένας είχε τη δική του ελευθερία και σεβόταν παράλληλα και του άλλου. Μαντάμ, δεν θα κρατήσετε το αγόρι σας αν το περνάτε από αναφορά σαράντα κυμάτων και εσείς, κύριε, δεν θα αποφύγετε ό,τι φοβάστε πνίγοντας την κοπέλα σας.
Κάποια στιγμή θα γίνει το μπαμ και όποιον πάρει ο Χάρος. Δεν είστε σιαμαία, δεν έχετε ακριβώς τις ίδιες συνήθειες και σκέψεις. Βρήκατε λέτε το άλλο σας μισό, το υπόλοιπο όμως;
Αναπνεύστε και δώστε χώρο και σε αυτόν που αγαπάτε να αναπνεύσει. Κακό δεν θα σας κάνει. Και όταν σας πιάνουν εκείνες οι αμφιβολίες, δείτε απλά πως ο σεβασμός και η όμορφη σχέση κτίζονται. Δεν δένονται με αλυσίδες. Κατανοήστε τα θέλω του άλλου αλλά και τα δικά σας και θα βρείτε το δρόμο που θα μπορέσετε να πορευθείτε μαζί.
