Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
χωρίς να έχω…άγνοια κινδύνου, λέω να σου γράψω κάποιες σκέψεις μου… Γνωρίζω πολύ καλά ότι θα ξεσηκώσω ίσως…πάθη με αυτή μου την ανάρτηση, εγώ όμως θα το τολμήσω!
Σκεφτόμουν το εμβόλιο που περιμένουμε… Ξέρεις αυτό που θα μας ξεφορτώσει από τον διάβολο που τόσους μήμες σφετερίστηκε τις ζωές μας, αλλοίωσε την καθημερινότητά μας και γενικά…άνω κάτω μας έκανε ο τρισκατάρατος!
Και μην μου κάνεις ερώτηση του τύπου: «Εσύ θα το κάνεις;» γιατί θα σου πω καμιά βαριά κουβέντα και θα χαλάσουμε τις καρδιές μας! Φυσικά και θα το κάνω! Τρέχοντας θα το κάνω! Χωρίς φόβο και με πολύ πάθος θα το κάνω!
Ξέρω βέβαια ότι υπάρχουν πολλοί που αρνούνται και δεν θέλω να πείσω κανέναν, όπως κανείς δεν μπορεί να πείσει εμένα! Γι’ αυτό και όπως είπαν, το εμβόλιο προς το παρόν τουλάχιστον δεν είναι υποχρεωτικό! Αλλά δεν θέλω ν’ ακούσω για μια ακόμα φορά σενάρια συνομωσίας ή τερατολογίες για ουρές που θα φυτρώσουν ως παρενέργεια! Ούτε για τσιπάκια παρακολούθησης που θα εμφυτευτούν έχω την ψυχική δύναμη ν’ αντέξω! Το τι νοιάζει τις μυστικές υπηρεσίες του πλανήτη από πού αγοράζω κρέας και λαχανικά ή πώς φτιάχνω τον μουσακά, δεν λέγεται! Κι αν θέλεις να μου καταλογίσεις απλοϊκότητα στην σκέψη, ελεύθερα να το κάνεις, όπως ελεύθερα κι εγώ θα πάω να κάνω το εμβόλιο!
Είναι θέμα οπτικής πάντως… Σε όλα τα πράγματα γενικώς! Όταν όλοι θεωρούσαν ότι η καραντίνα είναι φυλακή, εγώ είδα το σπίτι ως κάστρο απόρθητο από τον ιό… Ακόμα και τον ιό τον ίδιο, απ’ όταν άρχισα να σου γράφω, ως πόλεμο τον χαρακτήρισα, τώρα άρχισαν να το λένε και στα κανάλια! (Για να μην ξεχνιόμαστε!)
Έτσι και για το εμβόλιο, η δική μου οπτική λέει πως είναι απαραίτητο! Όπως όλα τα εμβόλια. Μέχρι να βγουν πέθαινε κόσμος! Μωρά που χάνονταν από μια απλή (στις μέρες μας) Ιλαρά ή μια διφθερίτιδα (που μόνο ως όνομα την ξέρουμε πια) ή μια πολιομυελίτιδα που άφηνε αναπηρίες! Είχα μια θεία που νόσησε και πάντα είχε πρόβλημα στο βάδισμά της… Η δε μητέρα μου, δεν θυμάμαι για ποια παιδική αρρώστια προσπαθήσαν να την σώσουν και της έβαλαν βδέλλες… Μόνο που κάτι δεν πήγε καλά και κόντεψε να πεθάνει από αιμορραγία… Μωρό στην κούνια ήταν, όπως μου είχε πει η γιαγιά Σοφία… Πριν βγουν τα εμβόλια η παιδική θνησιμότητα ήταν στα ύψη. Έκαναν δέκα παιδιά για να τους μείνουν τα μισά ή και λιγότερα… Και μετά ήρθαν τα εμβόλια…
Τώρα καλό μου ημερολόγιο, μην με νευριάζεις! Τι θα πει βγήκε γρήγορα; Ένας ολόκληρος πλανήτης υπέφερε, ξέρεις πόσα χρήματα δόθηκαν ώστε να τρέξει η έρευνα; Πόσοι επιστήμονες δούλεψαν ακατάπαυστα; Ούτε είμαστε στο 1900 με τα πενιχρά μέσα της επιστήμης! Συγκεντρώσου λίγο μανούλα μου να πάμε παρακάτω!
Εν τω μεταξύ σου λέει, για να επιτευχθεί η ανοσία της αγέλης… αυτό πια! Καθόλου δεν μου αρέσει η όρος, λες και είμαστε λύκοι! (πού είσαι Φώσκολε με την κραυγή των Λύκων!) Για να γίνει λοιπόν αυτή η ανοσία, πρέπει να εμβολιαστεί το 70% του πληθυσμού…. Διαφορετικά, εμείς που θα το κάνουμε, ουσιαστικά θα προστατεύουμε και τους υπόλοιπους; Μπα… Γιατί δεν είναι σίγουρο ότι δεν θα μεταφέρουμε τον ιό! Δεν θα νοσούμε εμείς, αλλά θα μεταφέρουμε! (Πώς λέμε, «εκτελούνται μεταφοραί»; Αυτό!!)
Τώρα τι λέξη ήταν αυτή που είπες; Πειραματόζωα, δεν είμαστε εμείς, όταν για το εμβόλιο έχουν βάλει την υπογραφή τους τόσοι επιστήμονες! Πειραματόζωα ήταν οι 80.000 εθελοντές που το έκαναν πρώτοι και χωρίς καμία εγγύηση! (Αυτούς πολύ τους θαυμάζω να ξέρεις και ομολογώ ότι δεν θα το έκανα εγώ!)
Επίσης είναι και κάτι άλλο που μου τρώει το μυαλό εδώ και τόσες μέρες. Ψάχνω στο ίντερνετ, ακούω τους επιστήμονες (οι οποίοι διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την ασφάλεια του εμβολίου) και σκέφτομαι… Τι περιθώρια έχω να μην το κάνω; Οι πνεύμονες του Γιώργου υπολειτουργούν μετά την εγχείρηση που έκανε πριν από 4 χρόνια. Ο Κορονοδιάβολος θα τον στείλει σαν ψέμα… Κι εμένα ίσως… Πόσο θα ζω μέσα στο φόβο; Για πόσο ακόμα θα μένω κλεισμένη στο σπίτι; Μήπως είναι μονόδρομος; Μήπως τελικά φτάνουμε στο «Ελευθερία ή θάνατος;» (στην κυριολεξία!)
Γι’ αυτό σου λέω… Επειδή εμείς οι Έλληνες δεν τον έχουμε δύσκολο το καυγά και τον διχασμό και το βλέπω ότι θ’ αρχίσουμε να τρωγόμαστε και για το εμβόλιο (είναι και τα νεύρα όλων χάλια), ο καθένας μπορεί να μιλήσει μόνο για τον εαυτό του και να πάρει το βάρος της απόφασης…
Έρχονται γιορτές. Χριστούγεννα και μαζί μια καινούρια χρονιά. Φτάσαμε ως εδώ με αγωνία, άγχος, πίκρα και μοναξιά. Δεν θέλω να συνεχίσω να ζω έτσι… Γι’ αυτό, μόλις έρθει η σειρά μου, θα τρέξω να κάνω το εμβόλιο… Εγώ… Μόνο για μένα μιλάω. Δική μου η απόφαση… Δική μου και η ευθύνη…
Ας σωπάσουμε λοιπόν όλοι… Ενός λεπτού σιγή ως φόρο τιμής σε όσους έφυγαν τόσο άδικα… Ενός λεπτού σιγή για όλους όσους θα περάσουν τις γιορτές στα νοσοκομεία είτε σαν γιατροί, νοσηλευτές κλπ, είτε (ακόμα χειρότερα ) σαν ασθενείς… Ενός λεπτού σιγή και για όλους όσους είδαν κόπους μια ζωής να γίνονται βορά του θηρίου… Κι ενός λεπτού σιγή για την ελπίδα πως το εμβόλιο θα μας δώσει πίσω τις ζωές μας, την αξιοπρέπειά μας, τις δουλειές μας και ότι άλλο μας στέρησε ο Κορονοδιάβολος… Γι’ αυτό θα κάνω το εμβόλιο…
ΣΗΜ: Η φωτογραφία, σκέτη παραπλάνηση!
