Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
εγώ κανονικά, τέτοια εποχή, δεν θα είχα χρόνο όχι για να γράψω σε σένα, αλλά ούτε να πλησιάσω γενικώς το γραφείο μου! Το μόνο που έγραφα κι έσβηνα, ήταν η λίστα με τα δώρα μου. Επίσης, τέτοιες μέρες, έβγαζα φουσκάλες στα πόδια από το περπάτημα καθώς αναζητούσα τα δώρα που πρώτα θα στόλιζαν το κάτω μέρος του δέντρου μου και στην συνέχεια, θα χάριζαν χαμόγελα στους παραλήπτες τους. Άσε η μέση τι περνούσε και τα χέρια επίσης που κουβαλούσαν τόσες τσάντες γεμάτες δώρα! Κάτι σοβαρές ενοχλήσεις ένιωθε και το…πορτοφόλι μου, αλλά έκανα το κουμάντο μου εγώ και έβγαζα τα σπασμένα τους επόμενους μήνες! (Περιορισμός κάθε περιττού, αύξηση οσπρίων και μακαρονιών το επόμενο διάστημα, καθώς και μακριά από ταβέρνες, βόλτες κ.λ.π) Σημασία είχαν τα χαμόγελα το βράδυ της Πρωτοχρονιάς. Η χαρά του να δίνεις δώρα σε αυτούς που αγαπάς!
Επίσης με τόσο περπάτημα, έφευγε και κανένα κιλό! Καλά, αυτό ήταν προσωρινό διότι τις επόμενες μέρες επέστρεφε…δριμύτερο! Ποιος ανακάλυψε τα μελομακάρονα ήθελα να ήξερα και μας κατέστρεψε!
Τέλος πάντων, αυτά γίνονταν κανονικά! Σήμερα, όχι όπως ξέρεις αλλά όπως βρήκες, που έλεγε και η σοφή μου γιαγιά. Το είπα και θυμήθηκα… Όταν ήμουν 4-5 χρονών και με έπαιρνε μαζί της για ψώνια, βαριόμουν, κουραζόμουν, δεν ξέρω. Πάντως γκρίνιαζα και της έλεγα: «Γιαγιάκα πάρε με αγκαλίτσα, πονάνε τα νεφρά μου!» Πού είσαι γιαγιά μου τώρα που μου λείπει μια αγκαλίτσα;
Πίσω πάλι ή μάλλον μπροστά, στο σήμερα…. Αντί λοιπόν να τρέχω για τα δώρα, κάθομαι μπροστά σ’ έναν υπολογιστή και ψωνίζω δώρα! Κατάντια, αυτό σου λέω μόνο! Και μην φανταστείς, η λίστα τραγικά μικρή… Διότι άντε και τα πήρα…. Πώς θα τα δώσω; Με τηλεπάθεια; (Να και Πανταζής στα καλά του καθουμένου!) Διότι φέτος, το δήλωσα σε όλους, ούτε δεχόμεθα, ούτε επισκέψεις θα κάνουμε! Δεδομένο και τετελεσμένο! Όχι τώρα στο τέλος, εν αναμονή του εμβολίου να μας βρει το κακό! Φάγαμε το γάιδαρο και θα κολλήσουμε στην ουρά;
Τα ιντερνετικά ψώνια λοιπόν, είναι μια κάποια λύση, τι να λέμε τώρα; Διότι, καλό μου ημερολόγιο, εγώ σου λέω ότι ανοίγουν τα καταστήματα. Βάλε με το νου σου, τι λεφούσι θα ξεχυθεί στους δρόμους! Ποια μάσκα, (που έχω βαρεθεί να την βλέπω φορεμένη λάθος! Και την μύτη μέσα παιδιά μου! Μην την αφήνετε παραπονεμένη!) και ποια απόσταση; Δεν είδα εγώ τι έγινε στο εξωτερικό που τα χαλάρωσαν τα μέτρα; Κόσμος που θα φύγει σαν ψέμα, ούτε που θέλω να το σκέφτομαι! Και εμείς είμαστε και λίγοι, έτσι και γίνει κανένα χειρότερο κακό, πόσοι θα περισσέψουμε τελικά; Να έρθει δηλαδή το εμβόλιο και να λείπουμε εμείς; Είναι και αγένεια, όσο να πεις! Κάτσε και περίμενε άνθρωπε του Θεού! Αφού σου λέω, έρχομαι! Εσύ πώς φεύγεις;
Βγάζω λοιπόν τα ματάκια μου μπροστά σε μια οθόνη, προσπαθώντας να υπολογίσω μεγέθη, να βρω ιδέες για τον Γιώργο, τον γιο μου και την κόρη μου… Αυτοί θα είμαστε και πάλι με προσοχή! Χωρίς αγκαλιές, χωρίς φιλιά, σε απόσταση, με ανοιχτό παράθυρο (μην σου φαίνεται τρελό, πρέπει ν’ αερίζεται ο χώρος!) θα κάνουμε γιορτές και θα είμαστε και ευχαριστημένοι. Πρώτον γιατί έχουμε ο ένας τον άλλον και δεύτερον γιατί είμαστε υγιείς….
Καιρός είναι να μάθουμε να λέμε κι ένα δόξα τον Θεό… Η γκρίνια δεν βγάζει πουθενά, σου το λέω εγώ που έχω και…ροπή προς αυτό τον τρόπο έκφρασης! (Μεταξύ μας αυτό, μην βγει παρά έξω, να χαρείς!)
Εντάξει, ποιος είπε ότι θα είναι εύκολο; Κι αν υπάρχει κανείς που το ισχυρίζεται, να μου πεις οδό και αριθμό, να πάω να τον γνωρίσω! Αλλά μήπως να σκεφτούμε και τα χειρότερα σε μια προσπάθεια να βρούμε λίγο μυαλό; Υπάρχουν δίπλα μας, άνθρωποι ολομόναχοι, άνθρωποι που παλεύουν για την ζωή τους, χίλιοι και ένας που έχουν σοβαρότερα προβλήματα από το ότι δεν έφυγαν για τις γιορτές ή δεν θα βγουν σε μπαράκια και μεγάλες πίστες! (Εκ του προχείρου αναφέρω τους ανθρώπους που έχουν τα μπαράκια, τις καφετέριες, τα εστιατόρια!)
Ίντερνετ λοιπόν εγώ για τα ψώνια μου και δίνω μάχη με τις λίγες γνώσεις μου πάνω στο αντικείμενο, ώστε να μείνω μακριά από συνωστισμό! Και στόλισα και γλυκά θα φτιάξω (αλλά λιγότερα) και βασιλόπιτα και το εορταστικό μενού προγραμματίζω και υπομονή κάνω! Γιατί θέλω να είμαι εδώ, να υποδεχτώ το εμβόλιο! Εδώ η αείμνηστη Βουγιουκλάκη, το είχε τραγουδήσει κιόλας! «Κάνε υπομονή, ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός!»
Επίσης, προσπαθώ να θυμάμαι πώς ήταν…παλιά γιατί όταν όλο αυτό περάσει, θα επιστρέψω στις γλυκιές μου συνήθειες! Μόνο πινακίδα που δεν έχω αναρτήσει στο σπίτι: «ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ!» να την βλέπω και να παίρνω κουράγιο!
Καλό μου ημερολόγιο, θα σε αφήσω τώρα… Έχω δει ένα πουλόβερ για τον Γιώργο και θέλω να το παραγγείλω! Να προλάβει να έρθει μέχρι την Πρωτοχρονιά, γιατί διαφορετικά θα του δώσω του ανθρώπου κάρτα που θα λέει: «Το παρόν δώρο….προσεχώς έρχεται!»
ΣΗΜ: Πάρε και μια ιδέα από το στολισμό του σπιτιού!
