Παρασκευή 27 Νοεμβρίου
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Πού είχα μείνει την τελευταία φορά; Α, ναι! Στην…επική Πρωτοχρονιά με τον αμέτρητο κόσμο! Τέτοιες ώρες συνειδητοποιούσα ότι δεν είχα τελικά και τόσο μεγάλο σπίτι όσο νόμιζα! Ήρθε που λες ο καινούριος χρόνος και η διαδικασία (τελετουργικό πες καλύτερα) συνεχίστηκε! Βγήκαμε (η οικογένεια) έξω, ο Γιώργος με το ρόδι στο χέρι κι εγώ μ’ ένα ποτήρι γεμάτο νερό το οποίο έσπασα για να φύγει έτσι όλη η γρουσουζιά του παλιού χρόνου (για φέτος λέω να σπάσω μια τεράστια γυάλα που έχω, αλλά δεν ξέρω πώς θα την σηκώσω γεμάτη νερό!) και μπήκαμε ξανά όλοι μέσα με το δεξί και σπάσαμε και το ρόδι στο κατώφλι. Κόψαμε την τούρτα του μπαμπά μας και ήρθε η ώρα της βασιλόπιτας!
Να ξέρετε, εμείς έτσι κάνουμε, πρώτα την τούρτα και μετά την πίτα, δεδομένου ότι ο Γιώργος είναι το πρώτο παιδί του 1957! Βεβαίως! Με καλάθι από την Βασίλισσα για δώρο και αίτημα να τον βαφτίσει! (έτσι συνηθιζόταν). Ο πεθερός μου όμως, Παπανδρεϊκός μέχρι κόκκαλο (του γέρου της Δημοκρατίας εννοώ), κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό, στην σκέψη και μόνο της …κουμπαριάς με το στέμμα και αρνήθηκε!
Επίσης να σας πω, ότι στο σπίτι μου, δεν ισχύει αυτό που συμβαίνει αλλού. Κανείς, ειδικά οι κοπέλες δεν θέλει να του τύχει το φλουρί! Έθιμο κι αυτό της οικίας Μαντά! Φλουρί σε γυναίκα ικανή να…τεκνοποιήσει, σημαίνει εγκυμοσύνη εντός της χρονιάς! Και είχα και….δύσκολα περιστατικά κατά καιρούς, που όμως κέρδισαν φλουρί και μωρό!
Τέλος πάντων, μετά το νέο φαγοπότι, γλυκών αυτή την φορά, είχε έρθει η ώρα για τα δώρα! Εκεί να δεις γλέντι που έπρεπε 18 άτομα να χωρέσουν στο καθιστικό και ν’ ανταλλάξουν κουτιά. Και τι ωραίο καθιστικό που είχα! Οκτάγωνο με γύρω γύρω κτιστούς καναπέδες. Αλλά όσο να πεις καθιστικό ήταν, δεν ήταν στάδιο! Άνθρωποι και κουτιά, σημείωσε Χ! Ένας ένας άνοιγε το δώρο του για να το καμαρώσουν όλοι, μας πήρε το πρωί! Και πήγαμε για ύπνο αλλά το πρωί να σε είχα να δεις την καινούρια τάραξη! Η καφετιέρα ν’ αγκομαχάει να τα βγάλει πέρα, γέμισε πάλι ο τόπος κόσμο και γέλια και ευχές ξανά και από την αρχή. Ευτυχώς μαγείρεμα δεν είχα! Τι όμορφη εκείνη η Πρωτοχρονιά! Όταν έφυγαν και άδειασε το σπίτι μη σου πω ότι μου κακοφάνηκε! Πάντως κάθε χρονιά αν δεν ήταν τόσος ο κόσμος, δεν ήταν και πολύ λιγότερος! Μου αρέσει αυτές τις μέρες να είναι γεμάτο το σπίτι! Και καταστόλιστο και γεμάτο ανθρώπους! Πάσχα, Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά αλλά και με κάθε ευκαιρία, πάντα μου άρεσε να γίνεται το…έλα να δεις! Και παρ’ όλο που η μαμά μου δεν ήταν ποτέ του…ιδίου κύματος, δεν μπορώ να πω, από κοντά κι εκείνη! Ανασκουμπωνόταν η δόλια και βοηθούσε όπου και όπως μπορούσε και ήταν πολύτιμη η βοήθειά της. Ειδικά στα μπουρεκάκια, που τύλιγε….βουνά ολόκληρα! Επίσης κάθε Πρωτοχρονιά, είχε… ιερή υποχρέωση να φτιάχνει κουρκουμπίνια που λάτρευε ο εγγονός της…
Άλλαξε η ζωή, άλλαξαν και οι γιορτές… Άλλαξα κι εγώ σπίτι και σε αυτό δεν χωράνε τέτοιες…ταρζανιές! Δεν βαριέσαι! Κάθε πράγμα έχει τον τόπο και τον χρόνο του.
Φέτος είναι όλα αλλιώς. Πολλές οι αλλαγές, κάποιες από αυτές αναπάντεχες. Πάντα υπάρχουν άνθρωποι που φεύγουν από την ζωή σου για δικούς τους λόγους. Σωστό ή λάθος, ο καιρός θα κρίνει… Έφυγαν κάποιοι που δεν το περίμενες αλλά ήρθε ο Κορονοδιάβολος, που επίσης δεν περίμενες, να δέσει το γλυκό! Εν πολύ στενό οικογενειακό κύκλο φέτος οι γιορτές… Έτσι μας είπαν, έτσι θα κάνουμε! Δεν τελειώνει η ζωή σε ένα Χριστούγεννο, ούτε μια Πρωτοχρονιά! Να μας αξιώσει ο Θεός γερούς και έχουμε να…ξεσαλώσουμε πολλές επόμενες γιορτές!
Καλό μου ημερολόγιο, προχθές άκουσα κάτι και ντράπηκα για όλους μας…. Ένας άνθρωπος, ένας νεφροπαθής που νοσηλεύεται με κορονοϊό, νομίζω στην Θεσσαλονίκη. Είπε κλαίγοντας: « Να μην παρακαλάτε να κάνετε Χριστούγεννα! Να παρακαλάτε να βγει ένας άνθρωπος από το νοσοκομείο!» Δεν θα καθίσω λοιπόν να θρηνήσω για ρεβεγιόν! Όχι! Θα παρακαλέσω όμως να μας βάλει μυαλό ο Πανάγαθος και να μας δώσει δύναμη! Όλοι πια έχουμε αποκτήσει τα ψυχολογικά μας με αυτή την κατάσταση! Όλοι κουρασμένοι είμαστε! Όλοι αγανακτισμένοι! Ζούμε εδώ και καιρό άγριες καταστάσεις! Αλλά άγριο θηρίο είναι και ο άνθρωπος! Γεμάτος δύναμη, μην το ξεχνάμε αυτό!
Προς το παρόν ετοιμάζομαι να στολίσω, αλλά για μελομακάρονα αργώ ακόμα! Όπως είπα και προχθές στο live που κάναμε με τον αγαπημένο μου Μάκη Πουνέντη, με το που μπαίνει μελομακάρονο στο σπίτι, εμφανίζεται και το φαινόμενο της…ζαλισμένης μύγας! Η πιατέλα στην μέση κι εγώ γύρω, γύρω, γύρω, γύρω, μέχρι να μην μείνει ούτε ένα!
Ραντεβού την Δευτέρα με….δεν ξέρω ακόμα!
ΣΗΜ: Η φωτογραφία από κάποια Πρωτοχρονιά με τον Γιώργο έτοιμο να σβήσει τα κεράκια του με την κόρη μας να μας απολαμβάνει!
