Δευτέρα 25 Μαΐου:
Λυπάμαι που δεν έχω φωτογραφία από εκείνη την βραδιά, αλλά το 1983, ούτε κινητά, ούτε ήμασταν με μια φωτογραφική μηχανή στο χέρι! Κάτι συζητούσαμε χθες με τον Γιώργο και θυμήθηκα την πρώτη φορά που γνώρισα την μητέρα του!
Αφού πέρασα τον εξοντωτικό έλεγχο της γιαγιάς Σοφίας (μήκος φούστας, βάψιμο κλπ), αφού μου έκανε το κεφάλι ασήκωτο από τις συμβουλές, μου έδωσε λουλούδια από τις γλάστρες της για να προσφέρω στην πεθερά. Αγόρασα και γλυκά στον δρόμο, αλλά ο Γιώργος ήθελε να σταματήσουμε να πάρουμε ψάρια (όχι για τηγάνισμα, είχε ενυδρείο τότε!) και επιτέλους φτάσαμε στο Καπανδρίτι.
Σε όλη την διαδρομή, του έχω κάνει φροντιστήριο για το πώς πρέπει να κάνει τις συστάσεις ώστε να μην πάει απευθείας να παίξει με τα ψαράκια του! Σαν να του είπα, μόλις μπούμε, άσε με ενώπιος ενωπίω με την πεθερά και τράβα να χωθείς στο ενυδρείο σου!
Γλυκά, λουλούδια ανά χείρας εγώ, τα ψαράκια του στην σακούλα με το νερό εκείνος, μπαίνουμε, λέει το όνομά μου, λέει το δικό της (έτσι εννοούσε τις συστάσεις) και εξαφανίζεται!!! Χαμογελάει εκείνη, ανοίγει τα χέρια, με αγκαλιάζει και λέει μία και μόνη λέξη: «Χρυσάφι μου…» Ε, σ’ εκείνη την αγκαλιά, με κράτησε όσο έζησε!
Λένε πως «Η νύφη σαν θα γεννηθεί, της πεθεράς θα μοιάσει». Πλήρης η ταύτιση! Νευρική η κυρά Μαρία μου, όσο κι εγώ, αεικίνητη και δραστήρια, όταν έκανε δουλειές τα χέρια της δεν προλάβαινες να τα δεις και τα λόγια της δεν τα φύλαγε! Επίσης, βλαστήμαγε πάρα πολύ! Για γυναίκα του χωριού, που έτρεχε ανελλιπώς στην εκκλησία, δεν της το ‘χα και την πρώτη φορά που την άκουσα, έψαχνα να δω ποιος μίλησε!
Όταν νευρίαζε, τα πιάτα έφευγαν στον αέρα, κι αν δεν έσκυβες, κακό του κεφαλιού σου! (Μα πόσο ίδιες πια!) Όσο μπόι της έλειπε, τα νεύρα της ήταν πανύψηλα! Στον τρύγο μια φορά, κάθισαν να φάνε, νευρίασε με κάποιον, τράβηξε το τραπεζομάντηλο, φαγητά, ψωμιά, νερά στο χώμα, νηστικοί όλοι! Πόσο καταλάβαινε η μία την άλλη, δεν περιγράφεται! ΣΗΜ: Η φωτό από εκείνη την εποχή, γι’ αυτό και η χάλια ανάλυση!
