7 Απριλίου 2020:
Δεν είναι τυχαίο που στην ζωή μου κανένα βιβλίο δεν αγάπησα όσο την Λωξάνδρα. Σε κάθε σελίδα έβρισκα κοινά με την ζωή όπως την γνώρισα. Με την ευγένεια από την γλύκα της Πολίτισσας νοικοκυράς που φρόντιζε να υπάρχει συνέχεια, διδάσκοντας τις επόμενες γενιές.
Εκείνα τα απογεύματα λοιπόν με δασκάλες την γιαγιά Σοφία και την κυρία Ευδοκία, εγώ απομνημόνευα γνώσεις «Ο γάμος Λενούλα, δεν είναι εύκολο πράγμα» έλεγε η γιαγιά μου. «Θέλει υπομονή και επιμονή. Οι άντρες πάντα μικρά παιδιά θα είναι! Άσε που κάνουν τους δυνατούς!
Μόνο δύναμη στα χέρια έχουν, όμως το μυαλό είναι η γυναίκα. Αμά κορίτσι μου, εμένα διες, διαφήμιση δεν κάνουμε οι έξυπνες γυναίκες! Δεν το φωνάζουμε που είμαστε πιο έξυπνες και ικανές!» Και έπαιρνε την σκυτάλη η συμπεθέρα: «Με το καλό, με το γλυκό θα τον παίρνεις τον άντρα σου και όλα τα χατίρια θα σε τα κάμει!
Η έξυπνη γυναίκα, πρέπει να κάνει τον άντρα της, να πιστεύει που όλα είναι δική του ιδέα, αμά πρώτα έχει βάλει η ίδια στο κεφάλι του αυτά που θα πει!» Συνέχεια η γιαγιά: « Έπειτα κοριτσάκι μου, να προσέχεις το φαγητό!
Ο άντρας πιο πολύ σε αγαπάει άμα τον φροντίζεις. Ίδια θα σε δει, άμα του πετάξεις στα μούτρα ένα μισοκαμένο και άνοστο φαΐ, ίδια άμα τον στρώσεις το όμορφο το τραπέζι με νοστιμιές; Τον καφέ του, μερακλίδικο να τον φτιάχνεις και πάντα να έχεις ένα γλυκό στο σπίτι!»
Η μπάλα πάλι στην συμπεθέρα: «Έπειτα να μην τον γκρινιάζεις συνεχώς! Οι άντρες δεν θέλουν γκρίνιες, γιατί μετά βαριούνται και παίρνουν τους δρόμους! Να γυρίζει σπίτι και να σε βρίσκει, όμορφη και χαμογελαστή όχι με τίποτα παλιόρουχα, αχτένιστη και μουρτζούφλα!
Να τον λες μια γλυκιά κουβέντα, να τον ξεκουράζεις, να μην τον σκοτίζεις! Δέκα θα σκέφτεσαι, μία θα μιλάς για να έχει αξία αυτό που λες!»
Άκουγα και δεν χόρταινα. Κι ας άλλαξαν οι εποχές, εκείνες δεν ζουν για να το δουν. Ίσως να μην άντεχαν τόσες αλλαγές… Τα λόγια τους τα κράτησα σαν θησαυρό και τα προσάρμοσα όσο μπορούσα στην δική μου πραγματικότητα…
ΥΓ: Αυλάκι, 17 χρονών, φωτογράφος η μαμά μου.
