Αγαπημένο μου ημερολόγιο, κοίταξε πού σε έφερα!
Καινούριο περιβάλλον και το πιο σπουδαίο: δεν χρειάζεται να μετράω συνεχώς τις λέξεις που γράφω όπως πριν! Αν δεν το ξέρεις, να στο πω εγώ! Στο instagram, γιατί αν δεν το κατάλαβες και εκεί σε πήγα, μέχρι 350 λέξεις επιτρεπόταν! Την ψυχή μου έβγαζε το αφιλότιμο! Τώρα γράφω όσο θέλω! Καλά, αυτό το τελευταίο, όσο να πεις δεν είναι και πολύ καλό, ειδικά για μένα γιατί….ξεχνιέμαι και γράφω βιβλίο πριν το καταλάβω!
Πάντως μετακομίσαμε! Εσύ αυτό να κρατήσεις! Και να πεις ότι είμαι άνθρωπος των αλλαγών; Ούτε κατά διάνοια! Βράχος ακλόνητος! Αλλά με ξεσήκωσαν! Ένα τηλέφωνο χρειάστηκε από την Μαργαρίτα, (βλέπε Δρούτσα) και να ‘μαστε πάλι, να ´χουμε να λέμε!
Ευτυχώς αυτή η μετακόμιση, δεν είναι σαν τις κανονικές που γεμίζεις κούτες τυλίγοντας ένα ένα πιάτα, ποτήρια, μπιμπελό, που σου πέφτει η μέση στο κουβάλημα και μετά έχεις να ψάχνεις να τοποθετήσεις τα πράγματα στο καινούριο σπίτι και πάντα για κάποιο λόγο ψάχνεις το σουρωτήρι! Το είπα και θυμήθηκα….
Πριν τρία περίπου χρόνια, μετακόμισα (κανονικά λέμε τώρα) από το σπίτι μου! Τα παιδιά έφυγαν, μετρούσα άδεια δωμάτια και…τετραγωνικά για σφουγγάρισμα! Δίπλα, αλλά δίπλα κολλητά σου λέω τώρα, έμενε η μητέρα μου η οποία επίσης μετακόμισε (εις Κύριον συγκεκριμένα) και το σπίτι της πιο μικρό και βολικό. Το ανακαινίσαμε (πονεμένη ιστορία και αυτή, άλλη φορά θα σου πω) και ήρθε η μέρα της μετακόμισης! Και δεν τράβηξα κι ένα βίντεο η αφηρημένη, να το έχω, να γελάω στις μαύρες μου!
Η επιλογή δε της ημερομηνίας, σημαδιακή, όσο να πεις… 28η Οκτωβρίου! Τέτοια μέρα πριν επτά δεκαετίες και πλέον, άλλοι πολεμούσαν στα βουνά και έχυναν το αίμα τους, τόσα χρόνια μετά, εμείς πολεμήσαμε, μέχρι τελευταίας ρανίδας όμως, για να κατακτήσουμε το καινούριο σπίτι!
Μαζεύτηκε λαός για βοήθεια, διότι αυτή η μετακόμιση, δεν ήθελε κούτες αλλά χέρια! Η γιαγιά Σοφία, το έλεγε πάντα: «ευλογημένα χέρια, καταραμένα στόματα!» Βέβαια δεν είμαι σίγουρη για ποιο λόγο τα στόματα ήταν καταραμένα…. επειδή τρώνε ή επειδή κουτσομπολεύουν; Πάντως για τα χέρια, ήταν ξεκάθαρη:ευλογημένα! Εκείνο το διήμερο της μετακόμισης ειδικά, χωρίς αυτά, ακόμα θα μετακόμιζα μου φαίνεται! Παιδιά, κουμπάρα, βαφτιστήρι και δυο μπρατσωμένοι Πακιστανοί (ας είναι καλά οι άνθρωποι που ανέλαβαν μπουφέδες και καναπέδες) και έγινε το θαύμα!
Δεν σου βάζω τα πιάτα και τα ποτήρια, ούτε καν τα έπιπλα, δεν μιλάω για κατσαρόλες, δεν υπολογίζω καν τα ρούχα που μεταφέρθηκαν με τις κρεμάστρες. Οοοχι! Σου μιλάω για τα βιβλία! Τέσσερις βιβλιοθήκες έπρεπε να πάνε δίπλα! Η βαφτιστήρα μου ήρθε και αγανάκτησε το πουλάκι μου! Λίγο λάδι της βάλαμε στην βάφτιση, όλο της το βγάλαμε, σταγόνα σταγόνα εκείνες τις μέρες!
Δεν διαβάζει κιόλας το χρυσούλι μου, δεν μπορούσε να καταλάβει τι τα θέλαμε τόσα βιβλία! Το γεγονός ότι η νονά της είναι συγγραφέας και το βιβλίο είναι πρώτο στα ενδιαφέροντά μου, το προσπέρασε! Κάποια στιγμή πάντως, αγανακτισμένη και απορημένη με ρώτησε: «Νονά, τα έχεις διαβάσει όλα αυτά τα βιβλία;» Τι να της απαντούσα; Έψαχνα το σουρωτήρι….
Το βράδυ, πιάσαμε όλοι οι…ταλαιπωρημένοι από μια θέση. Άλλος καναπέ, άλλος πολυθρόνα, κάποιο παιδί στο χαλί θυμάμαι και στην τηλεόραση ελληνική ταινία… «Μια τρελή τρελή οικογένεια» έβαλα να παίζει, αλλά δεν είχε τύχη η Καρέζη με τέτοια κούραση…. Αντί να βλέπουμε την ταινία, βλέπαμε όνειρα! Τρία χρόνια μετά, κοιτάζω το σπίτι μου και ακόμα αναρωτιέμαι πώς τα καταφέραμε σε δυο μέρες, να μετακομίσουμε ένα νοικοκυριό 27 χρόνων!
Να, είδες πώς ξεχνιέμαι; Άλλο ήθελα να πω, την ιστορία της ζωής μου κατέληξα να λέω! Εσύ να κρατήσεις το σημαντικό: Από σήμερα, είμαστε εδώ! Στο daisy.gr!
