Δευτέρα 27 Ιουλίου
Πού είχα μείνει με το καμάρι μας; Για τον γιο μου λέω, μην είσαι αφηρημένο! Άτιμο πράγμα η εφηβεία να ξέρεις! Αφού ξεμπερδέψαμε με το σκουλαρίκι και επήλθε ηρεμία στο σπιτικό μας, καινούργια τάραξη μας περίμενε στην παρακάτω γωνία! Ο μικρός, (τρόπος του λέγειν φυσικά, με το ύψος του να φλερτάρει το 1,95) αρχίζει να «ξύνεται» για τατουάζ! Μέχρι τότε, έχουν προηγηθεί τα εξής τέρατα:
Α. Ένα σπασμένο πλευρό (δικό του) από άγριο καυγά με κάτι καλόπαιδα έξω από το φροντιστήριο που πήγαινε στο Μαρούσι… Τον λόγο δεν τον μάθαμε ποτέ, αλλά μόνο που δεν πληρώσαμε άτομα να τον φυλάνε για να επιστρέφει σώος και αβλαβής επί μήνες!
Β. Ένα σπασμένο φτερό (του αυτοκινήτου μας) που δοκίμασε να οδηγήσει, ευτυχώς εντός του οικοπέδου μας και…ίσιωσε τις γωνίες… Την αιτία που τον…καβάλησε ο διάολος να κάνει τέτοια τρέλα, επίσης δεν πληροφορηθήκαμε ποτέ!
Γ. Ένα σπασμένο νεύρο (το δικό μου) όταν ήρθε ο λογαριασμός του κινητού του και ήταν 36(!) σελίδες και το ποσό εκτός λογικής, εκτός ορίων, εκτός αντοχής, μου ήρθε να πετάξω και τον ίδιο εκτός σπιτιού που χρεωθήκαμε μέχρι τον λαιμό να το πληρώσουμε… Την αιτία την υποψιαστήκαμε βεβαίως… Αναζητήσατε την γυναίκα λένε οι Γάλλοι, κάτι θα ξέρουν!
Κατόπιν αυτών λοιπόν, ήρθε και η επιθυμία του (διακαής πόθος θα έλεγα καλύτερα) για να κάνει τατουάζ στο μπράτσο!
Εντάξει, αντικειμενικά να το δεις τώρα, το μπράτσο του, με τις διαστάσεις… μικρού γηπέδου που διαθέτει, προσφερόταν! Πλην όμως, ο μπαμπάς μας είχε την ισχυρή και μην συζητήσιμη άποψη, ότι μόνο οι περιθωριακοί τύποι κάνουν τατουάζ αφενός και αφετέρου δεν μπορούσε να καταλάβει για ποιο λόγο κάποιος, να θέλει να σημαδέψει το σώμα του στα καλά καθούμενα! Η λέξη «μόδα» τον έκανε χειρότερα μάλλον! «Τα ζώα μαρκάρουν!» Έλεγε και επαναλάμβανε κλείνοντας συζητήσεις που ούτως ή άλλως δεν οδηγούσαν πουθενά! Αυτό που ήταν άξιο περιέργειας, ήταν το γεγονός ότι ο μικρός, προσπαθούσε να τον πείσει, χωρίς να…αυτονομείται!
Δυο χρόνια αγαπημένο μου ημερολόγιο! Δυο ολόκληρα χρόνια αυτή την διένεξη παρακολουθούσα η μάνα, προσπαθώντας να συνδυάσω τα…διεστώτα άνευ αποτελέσματος! Ο γιος μου, όλως τυχαίως μου έδειχνε σχέδια, ο πατέρας του και κολώνα του σπιτιού μου, έλεγε τις απόψεις του με τρόπο που γκρέμιζε κάθε ελπίδα! Μα τι νομίζεις; Αμέτοχη έμεινα; Όχι βέβαια! Σε προσωπικές συζητήσεις προσπαθούσα να τον πείσω ότι ο γιος μας ήταν πλέον 18 χρόνων και είχε κάθε δικαίωμα να κάνει ότι θέλει με το ίδιο του το πετσί στο κάτω κάτω!!! Τατουάζ θα έκανε, δεν θα κατρακυλούσε στον υπόκοσμο! Εγώ τα έλεγα, εγώ τα άκουγα βεβαίως!
Ήρθε και η ώρα να πάει φαντάρος ο μικρός! Νέες κόντρες εκεί, μαζί μου αυτή την φορά, όταν μου ανακοίνωσε ότι μόλις του ήρθε το χαρτί της κατάταξης και θα έφευγε αφήνοντας τις σπουδές για μετά! Μου ήρθε απότομα και δεν είμαι τύπος εγώ για απρόοπτα, την αμαρτία μου θα την πω! Δεν μου έδωσε τον χρόνο να προετοιμαστώ ψυχολογικά, πώς να το κάνουμε! Σήμερα ήρθε το χαρτί, αύριο φεύγω; Πώς να το αντιμετωπίσω κι εγώ; Άσε που ενώ ήταν πεζικό, δεν ξέρω τι έγινε, πώς και γιατί, αλλά βρέθηκε στις ειδικές δυνάμεις! Μόλις πρόσφατα έμαθα πού υπηρέτησε τελικά, γιατί αν τότε ήξερα εκτός από τις ειδικές δυνάμεις, για αλεξίπτωτα και άλλα, μάλλον διασωληνωμένη σε καταστολή θα περνούσα την θητεία του! ( τόσο Ελληνίδα μάνα πια!) Βεβαίως και καμαρώνω, να τα λέμε και αυτά!
Τέλος, εκεί, στον στρατό, έκανε επιτέλους και το πολυπόθητο τατουάζ, φέρνοντας προ τετελεσμένου τον πατέρα μας, ο οποίος πατέρας μας, μόλις το είδε, του είπε και μπράβο, που επιτέλους είχε πάρει μια πρωτοβουλία, σαν άντρας! Και μετά είναι να απορείς που λέω ότι τα νεύρα μου δεν είναι καλά; Ξέρεις τι έχω περάσει με τους δυο τους;
Κι όμως… Αυτή η αγάπη μεταξύ τους, (και αυτή) μου φέρνει δάκρυα στα μάτια… Είναι μεγάλη, πέρα και πίσω από κάθε κόντρα τους. Είναι ο θαυμασμός του ενός για τον γεννήτορα και το καμάρι του άλλου για την γνήσια συνέχειά του… Είναι ο σεβασμός και η κατανόηση. Είναι κάτι…άλλο!
ΣΗΜ: Μια φωτό που αγαπώ πολύ… την ημέρα του γάμου του…
