Τετάρτη 5 Αυγούστου
Ένα βήμα, αλλά τόοοοσο μικρό βήμα είμαι, από το να βάλω τις φωνές! Έξαλλη είμαι, έξαλλη! Δεν ξέρω αν το έχεις αντιληφθεί, αλλά κάθε μέρα και χειρότερα τα πράγματα με τον κορονοδιαβολο! Σαν τις μύγες άρχισαν τα κρούσματα να πληθαίνουν! Και εδώ ο ο κόσμος καίγεται (στην κυριολεξία όμως) ευθύνες αναζητούμε, πάλι έτοιμος ο Έλληνας να πετάξει το μπαλάκι, φτάνει να φύγει από πάνω του! Ε, λοιπόν καλό μου ημερολόγιο, σε σένα το λέω και μην βγει παραέξω γιατί τα νεύρα που κυκλοφορούν είναι άνευ προηγούμενου, αλλά η ευθύνη είναι όλων μας και δεν το διαπραγματεύομαι! Μυαλό μας έδωσε ο καλός Θεούλης; Μας έδωσε, στο λέω εγώ! Πού είναι τώρα αυτό το μυαλό; Πού είναι γενικά όταν το χρειαζόμαστε; Απουσιάζει; Δηλαδή άδικα περάσαμε ότι περάσαμε δυόμιση μήνες; Πίσω Γιάννη τα καράβια; Που έλεγε και η γιαγιά Σοφία…
Δηλαδή τι φανταστήκαμε; Ότι ήρθε το καλοκαίρι, έφυγε ο κορονοδιαβολος! Δεν το έχει κατ’ αποκλειστικότητα ο χειμώνας το…προνόμιο! Αυτός ο ιός είναι…παντός καιρού και εποχής!
Γάμοι, βαφτίσεις, πανηγύρια, να δεκάδες τα κρούσματα! Μπαράκια, ταξίδια και… συναθροίσεις, συνωστισμός, μετράμε ξανά νεκρούς και….τραυματίες!
Κι αυτές οι μάσκες! Κάποιοι δεν φορούν καθόλου. Κάποιοι τις μπέρδεψαν με… φίμωτρο, κάτω από την μύτη η μάσκα. Κάποιοι την έχουν και κρέμεται από το αυτί, σαν εξεζητημένο σκουλαρίκι! Άλλοι την έχουν περασμένη σαν βραχιόλι στο χέρι! Δεν είναι αξεσουάρ, το αντιλαμβανόμεθα;
Δεν λέω, δυσάρεστο είναι… κι εγώ προχθές που είχε και ζέστη, μέσα στο σούπερ μάρκετ, δυο μάσκες άλλαξα σε μισή ώρα γιατί είχαν μουσκέψει! (Σημαντικό και αυτό! Υγρή μάσκα, άχρηστη μάσκα!) Ωραία λοιπόν, το ξεκαθαρίσαμε το θέμα, δυσάρεστη η μάσκα! Η αρρώστια είναι ευχάριστη; Επιτέλους ας διαλέξουμε το χειρότερο! Και αν είναι κάποιος που θέλει ν’ αρρωστήσει, με γεια του με χαρά του! Οι υπόλοιποι που δεν έχουμε αυτή την…επιθυμία;
Γι αυτό σου λέω, έξαλλη είμαι πάλι, η πίεση μου ανέβηκε! Κι εγώ πήγα διακοπές, αλλά με ένα πακέτο μάσκες παραμάσχαλα! Και στο καράβι και στα μαγαζιά και παντού! Και το αντισηπτικό μου, η πρώτη φροντίδα το πρωί και η τελευταία το βράδυ που έλεγε παλιά η διαφήμιση για την οδοντόκρεμα! Και τα αντισηπτικά μαντιλάκια στην πρώτη σειρά εφεδρείας! Ότι αγόραζα πρώτα το απολύμαινα για να έχω το κεφάλι μου ήσυχο! Και οι επαφές εκ του…μακρόθεν! Χωρίς οικειότητες! Διότι καλό μου ημερολόγιο, αυτή την καραντίνα την βλέπω να μου έρχεται πάλι και μαζί έρχεται το αίμα και παίρνει τον ανήφορο για το κεφάλι! Κι αυτό, το λένε όλοι οι γιατροί, καλό δεν είναι! Μην γλιτώσω από τον Covid-19 και πάω από εγκεφαλικό!
Αλλά κι αυτή η…άνοια που μας έχει κυριεύσει, δεν αντέχεται! Σαν την θεία Κατινίτσα, ετών ογδόντα, που είχε άνοια, φέραμε τον αδελφό της να την δει και εκείνη φώναξε περιχαρής: «Παππού μου, παππού μου, που ήσουν τόσο καιρό, μου έλειψες!». Διότι και εμείς πανδημία αντιμετωπίζουμε, μην βλέπουμε αλλά αντί άλλων! Για να θυμηθούμε λίγο πώς ήταν πριν λίγο καιρό! Τα sms για να βγούμε, ο καναπές που έκανε …γούβα από το καθισιό, οι δουλειές που πάγωσαν, φίλοι και συγγενείς που δεν βλέπαμε…
Αυτό να ξέρεις καλό μου ημερολόγιο, έλλειψη ιστορικής μνήμης λέγεται! Ξεχνάμε! Ως λαός το έχουμε αυτό το κουσούρι! Και πρέπει να βάλει πρόστιμα το κράτος για να θυμηθούμε με το ζόρι! Να! Αυτό δεν μου αρέσει! Όχι, δεν χρειάζομαι αστυνόμευση! Ξέρω τι πρέπει να κάνω και το κάνω, με βλέπει κάποιος ή όχι! Τι θυμήθηκα τώρα! Τον Παντελή Ζερβό, να λέει στον Ορέστη Μακρή στην θεία από το Σικάγο: «Αλίμονο στρατηγέ μου από τους τίμιους που είναι τίμιοι, επειδή δεν μπορούν να είναι άτιμοι…»
Και εμείς ας είμαστε τυπικοί, είτε μας βλέπουν, είτε όχι! Χωρίς να μας κουνάει κανένας το δάκτυλο… Για μας… Για τους αγαπημένους μας…
