Δευτέρα 9 Νοεμβρίου
Αγαπημένο μου ημερολόγιο
Να ‘μαστε πάλι! Σαν να μην πέρασε μια μέρα! Μην τα ξαναλέμε γιατί θα γίνουμε και αηδία! Ξανά καραντίνα, ξανά μέσα, αλλά όσο να πεις,…έμπειροι πια! Βετεράνοι! Και κομμωτήρια πήγαμε και νύχια φτιάξαμε και πιτζαμάκια αγοράσαμε και καλλυντικά! Μην μας βρει ο Κορονοδιάβολος απεριποίητες και μας παρεξηγήσει! Σου λέει ήρθα! Πιο δυνατός από την άλλη φορά και εσύ με πώς με υποδέχεσαι; Με ρίζα τρεις πόντους και νύχι άβαφο; Ντροπή!
Βέβαια την Παρασκευή, την τελευταία μέρα της ελευθερίας μας, με τόσο μποτιλιάρισμα, και τόση αναμονή στους δρόμους, μείναμε να γερνάμε στο οδόστρωμα, η ρίζα κατέβηκε ξανά, αλλά τώρα έχουμε και βαφές στο σπίτι! Διότι είμαστε …πονηρεμένοι όλοι! Ποιες 3 βδομάδες; Μασάμε εμείς; Μέχρι τον Δεκέμβρη θα πάμε έτσι και να πούμε και Δόξα τον Θεό, αν κάνουμε Χριστούγεννα… Όχι ακριβώς Χριστούγεννα, κάτι σαν… Χριστούγεννα! Μας το είπανε κι αυτό απ’ έξω απ’ έξω… Με τρόπο… Μην φορέσουμε κάνα λοφίο και παριστάνουμε τα κοτόπουλα, τρελοί άνθρωποι! Εγώ πάντως εκτός όλων των άλλων, πήγα και στο Μαρούσι, στο Ράβω Πλέκω με τις κλωστές και τα κεντήματα! Ουρά απ’ έξω και δεν το πίστευα! Καινούριο κέντημα πήρα, κλωστές αγόρασα, έτοιμη είμαι!
Πάντως καλό μου ημερολόγιο, με τα τούτα και με τα κείνα, επισήμως πια, διαγράφουμε εντελώς το 2020! Σαν να μην ήρθε ποτέ αυτός ο χρόνος! Δεν θέλουμε ούτε να τον ξέρουμε! Μέγα λάθος αυτό, να το ξέρεις! Πρέπει να το θυμόμαστε πολύ καλά το…καταραμένο έτος! Πέρσι την Πρωτοχρονιά μου έκανε δώρο ο άντρας μου ένα πολύ ωραίο κολιέ με το 20 να κρέμεται στην άκρη του. Το βρήκα προχθές και είπα: φταίω τώρα, όλο το ’21 να το φοράω σαν κατάδικος την μπάλα του; Έτσι, για να μην ξεχάσω πώς ένας ολόκληρος πλανήτης με τόση τεχνολογία, με τόση επιστήμη, με τους δορυφόρους του, με τα πήγαινε έλα του στο διάστημα, τσάκισε ολόκληρος από έναν ιό που ούτε δια γυμνού οφθαλμού δεν φαίνεται! Κάτι σαν Δαυίδ και Γολιάθ μου κάνει όλο αυτό, να ξέρεις!
Επίσης, σε αυτή την καραντίνα, καλό θα ήταν να μην πάρουμε τα κιλά του Γολιάθ και του Δαυίδ ΜΑΖΙ! Το δήλωσα πάντως στον Γιώργο από χθες. Ούτε που θα ακουμπήσω αλεύρι, μαγιά και τα συμπαρομαρτούντα! Με φρυγανιές και παξιμάδια θα την βγάλει, βραστό κολοκυθάκι και άντε κανένα φιλέτο κοτόπουλο για την λιγούρα, μέχρι τα Χριστούγεννα. Γιατί έχουμε και ένα μελομακάρονο να μελώσουμε και μια βασιλόπιτα να ζυμώσουμε! Μέχρι τότε, νηστεία και προσευχή! Έχουμε ένα κιόσκι στον κήπο και εκεί έβγαλε τον διάδρομο ο δόλιος και κάθε πρωί περπατάει στην…φύση! Βιβλία του έχω, το τάβλι πρόχειρο και τα χαρτιά επίσης! Τι άλλο θέλει; Εγώ πάλι, έχω εσένα αγαπημένο μου ημερολόγιο, αλλά κι ένα καινούριο βιβλίο που με περιμένει να το γράψω! Δεν το πιστεύω! Δεύτερο βιβλίο που θα δουλευτεί μέσα σε καραντίνα!
Και σιγά που θα με πάρει από κάτω! Εντάξει δύσκολα είναι! Πόλεμος είναι, το καταλάβαμε πια! Να μην γκρινιάζουμε μπορούμε; Όσο αντέχουμε τέλος πάντων! Όσοι από μας δεν έχουμε σοβαρούς λόγους τουλάχιστον! (όλοι έχουμε λόγους, να τα λέμε και αυτά, αλλά με μέτρο) Το ζητούμενο είναι συγκεκριμένο: Η ίδια η ζωή! Να γλιτώσουμε αυτήν και θα πάμε παρακάτω! Όχι παρακάτω! Συγνώμη! Παρά πέρα ήθελα να πω! Γιατί το «κάτω» μου κάνει… «κάπως», τέτοιες ώρες!
Τέτοιες ώρες τέτοια λόγια, έλεγε η γιαγιά Σοφία… Κι όμως… Σκέφτομαι όλους αυτούς που από τον Μάρτιο δεν έχουν ανοίξει μάτι…. Τους γιατρούς και τους νοσηλευτές… Επαγγελματίες… καλλιτέχνες… Όλων η ζωή, θυσία στον Κορονοδιάβολο…. Καθένας από μας, πήρε έναν Σταυρό στον ώμο και είναι στην ανηφόρα για τον Γολγοθά…
Ξέρω… Δεν είναι σκέψεις αυτές, εκτός κι αν θέλω το…λοφίο που έλεγα πριν! Θα τα καταφέρουμε! Σου το λέω εγώ! Και θυμήσου και την ώρα που στο είπα! Έχουμε καλό DNA, έτσι να το δεις! Μέσα από την φωτιά έχουμε εκατοντάδες φορές αναγεννηθεί! Το ίδιο θα γίνει και τώρα! Είμαι αποφασισμένη, όλο αυτό το διάστημα να επικεντρωθώ, μέχρι εμμονής, στο μέλλον…. Στην ομορφιά που μας περιμένει…. Χωρίς τον Κορονοδιάβολο! Θα γελάμε δυνατά και θ’ αγκαλιαζόμαστε! Θα κάνουμε ταξίδια, βόλτες, θα τρώμε σε ταβερνάκια, θα βλέπουμε θεατρικές παραστάσεις, θα πηγαίνουμε σε συναυλίες! Εμείς οι γυναίκες θα φορέσουμε τα πιο γιορτινά μας ρούχα και το πιο έντονο κραγιόν μας και θα χαμογελάμε συνεχώς, χωρίς μάσκες! Οι δρόμοι θα γεμίσουν ξανά κόσμο! Θα γίνονται ξανά γλέντια και γάμοι, με όσους καλεσμένους θέλει ο καθένας! Θα πηγαίνουμε σε παρουσιάσεις βιβλίων (έτσι και τελειώσει αυτό, όλη την Ελλάδα θα οργώσω, το ορκίζομαι!), θ’ ανταλλάσσουμε επισκέψεις νυχθημερόν!
Αυτά θα σκέφτομαι και θα κάνω υπομονή! Και θα προσέχω! Και δεν θα γκρινιάζω γιατί δεν μπορώ να δω την Κλαίρη, τον αδελφό μου, την θεία μου την Καίτη… (άντε ρε θεία μου με το τσαγάκι σου, πού είσαι;)
Αγαπημένο μου ημερολόγιο, και που τα έγραψα, με έπιασε μια επιθυμία για όλα αυτά…. Ναι, αυτά θα σκέφτομαι και θα σβήνω μέρες όπως οι κρατούμενοι στα κελιά τους… Και όταν ανοίξει η πόρτα του κελιού….άντε να με μαζέψεις καλό μου ημερολόγιο! Αλλά την μάσκα θα την κρατήσω… Σ’ ένα κουτί… Όπως κράτησα σε κουτί, όλα τα σκουφάκια μου μετά που τελείωσα τις χημειοθεραπείες… Σαν δεισιδαιμονία… Αν τα πετάξω μπορεί να τα χρειαστώ ξανά… Αν πετάξω την μάσκα ίσως έρθει ένας άλλος, χειρότερος ιός…
Προς το παρόν, θα σε πάρω μαζί μου ξανά… Στο παρελθόν… Σε ότι όμορφες ιστορίες θυμάμαι… Έτσι… Για να περάσει ο καιρός…
ΣΗΜ: Η φωτογραφία από το 2016. Ταξίδι στο Μιλάνο με την Ειρήνη και τον Γιάννη… Και η πλατεία γεμάτη κόσμο!
