Δευτέρα 2 Νοεμβρίου
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
ειλικρινά, έχω αρχίσει και πανικοβάλλομαι! (Όχι τώρα εδώ και μήνες, αλλά το κακό παράγινε!) Σεισμοί (στην κυριολεξία!), λιμοί (όχι ότι δεν τους περιμένω από βδομάδα!), καταποντισμοί (λες;), πλημμύρες και…υδροστρόβιλοι (το μάθαμε κι αυτό!) και στην κορυφή ο Covid -19 που 19 να είναι οι ώρες του του αδικιωρισμένου που έλεγε η γιαγιά Σοφία (και η Λωξάνδρα επίσης!). Διάβασα κι ένα πετυχημένο στο Instagram: «Το ηφαίστειο μας το κρατάνε για το ρεβεγιόν!»
Σαν πολλά δεν μαζεύτηκαν; Τρέμεις να ρωτήσεις τον άλλον το πιο απλό: «Τι κάνεις;» διότι δεν ξέρεις τι θ’ ακούσεις! Εγώ πάντως, στην συγκεκριμένη ερώτηση, απαντώ πολύ πολύ επιφυλακτικά! «Για τώρα, καλά είμαι, μετά από μισή ώρα, δεν ξέρω!»
Και μπορείς να με πεις και θρησκόληπτη αν σου αρέσει, αλλά μήπως ένας αγιασμός, ένας εξορκισμός εν ανάγκη, κάνει κάτι; Διότι εγώ θυμάμαι, τι είχε συμβεί τότε που μετακόμισα στο καινούριο μου σπίτι το 1992!
Ήταν Πάσχα και αμέσως μετά η γιορτή του Γιώργου. Ήθελε και το στεφάνι μου μεγάλη γιορτή (κάτι σαν εγκαίνια), μαζεύτηκαν καμιά εξηνταριά άτομα! Ε, ανάμεσα σε εξήντα άτομα, δεν θα υπήρχε κι ένας που μας μάτιασε; Άρχισαν τα δεινά!
Την ημέρα της γιορτής, πέφτω με μια πιατέλα λουκάνικα στα χέρια, σπάει η πιατέλα, μπαίνουν τα γυαλιά στα χέρια, χάσαμε τα λουκάνικα (κι αυτό σοβαρό όσο να πεις), ευτυχώς αποφύγαμε τα ράμματα. Δύο μέρες μετά, πέφτει η μαμά μου από την σκάλα, κτυπάει στον γοφό, ευτυχώς δεν τον έσπασε, αλλά ταλαιπωρήθηκε μήνες από το πέσιμο. Στην συνέχεια μια λοίμωξη στα νεφρά ο Γιώργος, τρελαθήκαμε από τον φόβο μας γιατί παρουσίασε αιματουρία και μέχρι να του περάσει… περάσαμε των παθών μας! Βαφτίζουμε την κόρη μας, και πάμε στην θάλασσα να πλύνω τα λαδόπανα και επί τη ευκαιρία μπαίνουμε να κάνουμε κι ένα μπάνιο, εισπράττει η μικρή μια μόλυνση στους πνεύμονες, 15 μέρες στο νοσοκομείο το παιδί… Αυτό ήταν! Έφερα παπά και άγιασε μέχρι και το υπόγειο που λέει ο λόγος (δεν το λέει, γύρω γύρω φέραμε το σπίτι με τον αγιασμό, μέχρι τις τριανταφυλλιές διάβασε!)
Τώρα θα μου πεις, ένας παπάς τι να σου κάνει για τον πλανήτη ολόκληρο; Δεν ξέρω καλό μου ημερολόγιο, ας μας ψεκάσουν με αγιασμό, εν ανάγκη!
Είναι στιγμές που θέλω να φωνάξω «βοήθεια», αλήθεια σου λέω! Και άλλες πάλι που κλαίω χωρίς αύριο, έτσι στα καλά καθούμενα… Γι’ αυτό γράφω όσα γράφω σε σένα…. Και κυρίως που τα γράφω ανάλαφρα, σαν να μην με αφορούν… Γιατί πονούν υπερβολικά…
Είναι κοινό μυστικό, ότι κάθε μέρα στις 3, με το κέντημα ανά χείρας, κάθομαι με τον καφέ μου μπροστά στην τηλεόραση και αν μπορώ, αποφεύγω να σηκώνω και τα τηλέφωνα! Ιερή ώρα, παρέα με τον Μουτσινά, τον Νίκο που τόσο αγαπώ και την Βάνια του, μπορώ και χαμογελάω…. Σαν να μου μπλοκάρει τις σκέψεις ο αφιλότιμος! Αυτό το δίωρο, τα χείλη μου ανασηκώνονται εύκολα, ενώ την υπόλοιπη μέρα, τα νιώθω βαριά τον τελευταίο καιρό…
Αμέσως μετά την ξενοιασιά του Νίκου, μην γελάσεις, τρέχω και ανάβω την καντήλα…. Καλός και χρυσός ο Ευαγγελάτος, αλλά καλό δεν ακούς, οπότε ανάβω το καντήλι και κάνω τον σταυρό μου για καλό και για κακό…. Τώρα που το σκέφτομαι μόνο για κακό…. Την Παρασκευή ήταν πολύ περισσότερο απ’ όσο συνήθως όμως…
Ξέρεις καλό μου ημερολόγιο, υπάρχουν κάποια πράγματα που μπορείς να κάνεις για να προστατευθείς…. Ας πούμε για τον Κορονοδιάβολο υπήρξαμε απρόσεκτοι, (να τα λέμε και αυτά), αλλά υπάρχουν και κάποιες συμφορές μπροστά στις οποίες είσαι….ανοχύρωτο φρούριο… Ο σεισμός, όπως και κάθε τι που έρχεται από την φύση, είναι πέρα και πάνω από κάθε άλλη δύναμη… Στην Σάμο δύο νέα παιδιά χάθηκαν και τίποτα άλλο δεν έχει σημασία… Σπίτια, αυτοκίνητα και όλα τα άλλα φτιάχνονται, κι αν δεν φτιαχτούν, πάλι δεν έχει σημασία. Η ζωή όμως…. Διώχνω σκόπιμα και με πολύ πείσμα το μυαλό μου από τους γονείς που τα έχασαν, γιατί δεν αντέχω στην σκέψη τους…
Και ύστερα είναι κι αυτές οι εικόνες από την Σμύρνη…. Και κάτι σχόλια που διάβασα και ανατρίχιασα…. Τι σημασία έχει αν ήταν Τούρκοι κάτω από τα ερείπια; Τι διαφορά έχει η καρδιά μιας Ελληνίδας μάνας, από μιας Τουρκάλας; Μπορεί να μου πει κάποιος; Πονάει περισσότερο η Ελληνίδα όταν χάσει το παιδί της; Γιατί κάποιοι μπερδεύουν την πολιτική με τους ανθρώπους; Αφού αυτά τα δύο δεν πάνε μαζί! Ποτέ δεν πήγαν! Όταν το παιδί σου, ο γονιός σου ή ο αδελφός σου είναι θαμμένος κάτω από τόνους μπετόν, είτε Παναγιώτη σε λένε είτε Αλή, το ίδιο πονάς! Αλήθεια πώς το έλεγε εκείνο το παλιό τραγούδι; «Εγώ Χριστό, εσύ Αλλάχ, όμως κι οι δυο μας, αχ και βαχ…»
Αγαπημένο μου ημερολόγιο, κάπου εδώ θα σε αφήσω… Καινούριος μήνας μπήκε και δεν θα ευχηθώ να είναι καλός… Θα παρακαλέσω να είναι καλός! Στα γόνατα θα πέσω να περάσει…αναίμακτα για όλους! Και επειδή σε όλα τα δύσκολα της ζωής μου σήκωνα το βλέμμα στον ουρανό, το ίδιο θα κάνω και τώρα… Δεν ξέρω αν Εκείνος θα με ακούσει, αλλά εγώ έχω ανάγκη την προσευχή….
Και όποιος θέλει να με πει θρησκόληπτη, ελεύθερα να το κάνει! Εξάλλου τώρα τελευταία, όλοι έτοιμοι να γκρινιάξουν, να λοιδορήσουν, ότι πέτρα και ανάθεμα υπάρχει να το πετάξουν… Τελικά στις μεγάλες κρίσεις, δεν γίνονται όλοι καλοί… Οι καλοί γίνονται καλύτεροι. Οι υπόλοιποι χειρότεροι…
ΣΗΜ: Η φωτογραφία, από τα πρώτα γενέθλια της κόρης μου, στο νέο σπίτι, μπροστά στην τούρτα κουνελάκι που της είχα φτιάξει. Εκείνη την ημέρα, περπάτησε μόνη της για πρώτη φορά… Μετά ακολούθησαν τα δεινά που έλεγα…
