Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου
Αγαπημένο μου ημερολόγιο, σου έχω γράψει ….σχεδόν τα πάντα! Όχι μόνο γεγονότα, αλλά και σκέψεις και συναισθήματα, τα περισσότερα απ’ όσα κουβαλάω δηλαδή… Τι δεν σου έγραψα; Το πως ξεκίνησαν όλα! Αυτή η σχέση μου με το χαρτί που κρατάει σχεδόν όσο και η ζωή μου!
Βλέπεις ως παιδί, έπασχα από… καλπάζουσα φαντασία! Και όταν χώρισαν οι γονείς μου, η μητέρα μου έλειπε συνεχώς, διότι ήταν μοδίστρα και τότε οι μοδίστρες πήγαιναν στα σπίτια και έραβαν. Στις μέρες μας είναι ίσως αδιανόητο ένα παιδί 6,7,8 χρονών να μένει μόνο του, αλλά υπάρχει και το: «Ανάγκα και θεοί πείθονται»! Φοβόμουν μόνη, έμαθα να παραμιλάω, συζητώντας με φανταστικά πρόσωπα, κουσούρι που το έχω μέχρι σήμερα! Μιλάω στο μίξερ, στο σίδερο (αυτό το βρίζω συνήθως) στον υπολογιστή μου, στο αυτοκίνητο μου… γενικά πιάνω κουβέντα με όλα!
Μετά έμαθα να γράφω και να διαβάζω. Τότε απέκτησα πολλούς φίλους! Την Πολυάννα, την Μαίρη Πόππινς, την Αννούτσα (ρουμανική λογοτεχνία χαρισμένο από μια φίλη της μητέρας μου και για κάποιο λόγο το διάβασα 24 φορές!) και αργότερα τον κόμη Μοντεχρήστο (επίσης χιλιοδιαβασμένο), τους τρεις σωματοφύλακες και γενικά ότι έβρισκα το διάβαζα ακόμα κι αν δεν ήταν για την ηλικία μου! Τζειν Ευρ, Όσα παίρνει ο άνεμος, Ανεμοδαρμένα ύψη, Ο Αρχισιδηρουργός, διαβάστηκαν το καλοκαίρι πριν ξεκινήσω την πρώτη γυμνασίου… Άλλα παιδιά έτσι και άνοιγαν δώρο που ήταν βιβλίο μελαγχολούσαν, εγώ το πάθαινα αν το δώρο ΔΕΝ ήταν βιβλίο!
Και μια μέρα, η μητέρα μου αγόρασε ένα ενυδρείο… Ποτέ δεν μου άρεσε! Κάτι με απωθούσε στα ψάρια (μέχρι σήμερα!) Όμως έκανε…δουλίτσα! Εκεί, μπροστά του, ξαπλωμένη πάνω στην φλοκάτη, έγραψα το πρώτο μου ….αριστούργημα! Δεν είχα κλείσει ακόμα τα 11 και ανακάλυψα πως έτσι, μπορούσα ν’ αλλάζω ότι δεν μου άρεσε! Να δημιουργώ ζωές πιο όμορφες από την δική μου και ήρωες που να έπασχαν όπως εγώ, αλλά στο τέλος να γίνονται ευτυχισμένοι! Ξέρεις την ταινία «Ποτέ την Κυριακή», με την Μελίνα Μερκούρη; Σε όλες τις αρχαίες τραγωδίες άλλαζε το τέλος και … «όλοι μαζί πήγαιναν στην ακρογιαλιά»! Ε, αυτό το σύνδρομο και εγώ, μέχρι σήμερα! Ταινία που δεν έχει καλό τέλος, απορρίπτεται με συνοπτικές διαδικασίες! Θέλω κάθε τέλος να φέρνει ένα χαμόγελο και καθόλου δεν με νοιάζει αν είναι ουτοπικό κάτι τέτοιο γιατί… «στην ζωή δεν έρχονται έτσι τα πράγματα»! Ακριβώς! Επειδή στην ζωή όλα έρχονται τα πάνω κάτω, το ζω, δεν θέλω ούτε να το βλέπω, ούτε να το διαβάζω! Θέλω το παραμύθι μου, θέλω το ροζ συννεφάκι μου! Θέλω να μου φτιάχνει την διάθεση και μετά να τα βάλω με όλα τα θηρία της καθημερινότητας!
Από εκείνη την ημέρα λοιπόν, η…χειροβομβίδα απασφαλίστηκε! Η φαντασία κάλπασε ανενόχλητη, αφού είχε βρει διέξοδο! Σελίδες, τετράδια γέμισαν και ζήτησα γραφομηχανή να…δακτυλογραφώ τα χειρόγραφα μου! Από τους δυο γονείς, η μητέρα μου την αγόρασε… Κι εγώ έσπασα τα δάκτυλά μου και μαζί τα νεύρα όλων!
Ξέρεις πότε, καλό μου ημερολόγιο, σταμάτησα να γράφω; Όταν παντρεύτηκα! Όλα ήταν τόσο μα τόσο όμορφα που δεν ήθελα να ξεφύγω! Και βέβαια διάβαζα, αλλά δεν έγραφα, παρ´ όλο που η σχέση μου με το χαρτί ήταν πάντα απρόσκοπτη. Σκόρπιες σκέψεις σημείωνα συνεχώς, αλλά τίποτα που να έχει αρχή, μέση και τέλος. Κάτι μικρά χρονογραφήματα και τέλος! Εξάλλου πολύ σύντομα γεννήθηκε ο γιος μου, η ευτυχία πια ξεχείλιζε, τι ν’ αλλάξω; Το τέλειο, πώς να το κάνεις καλύτερο;
Δεν θυμάμαι πώς μου ήρθε η ιδέα, λίγα χρόνια μετά, να γράψω σενάριο! Αλλά δεν γνώριζα την φόρμα που έπρεπε ν’ ακολουθήσω! Θυμάσαι που σου είχα πει για το πάρτι στο βίντεο κλαμπ; Ε, είχαμε πρόσβαση την χρυσή εποχή της βιντεοκασέτας στον καλύτερο! Με πήγε στον Λάκη Ελευθερουδάκη, καλλιτεχνικό διευθυντή της τότε KEY video, να ρωτήσω πώς γράφεται ένα σενάριο! Και ο άνθρωπος ευγενέστατος, μου έδειξε μια σελίδα από ταινία που είχε ήδη γυριστεί. Αυτό ήταν! Ήξερα πια πώς έπρεπε να γράψω! Και έγραψα! Και με πλησίασαν και παραγωγοί και σκηνοθέτες και μου έδιναν παραγγελίες και υπέβαλλαν έργα μου στα κανάλια. Μάλιστα ένας παραγωγός από την Κύπρο γύρισε και δυο επεισόδια από μια κωμωδία που είχα γράψει, ως πιλότο στον ΑΝΤ1 αν θυμάμαι καλά… Έχω ακόμα κούτες από εκείνες τις απόπειρες που για να στις εξηγήσω όλες, θέλω…τρίτομη εγκυκλοπαίδεια! Έφτασα πολλές φορές δίπλα στην πηγή, έβρεξα και τις χούφτες μου, αλλά νερό δεν ήπια… Δεν ήταν τυχερό… Και να ξέρεις, αυτές τις φόρμες τύπου Πολυκατοικία και Κόκκινο δωμάτιο, τα έχω δουλέψει από το 1994! Είχα γράψει θυμάμαι ένα σήριαλ για ένα εμπορικό κέντρο και ένα για ξενοδοχείο! Το μόνο που αποκόμισα, από εκείνη την εποχή, ήταν εμπειρία, γνώσεις και μια μικρή προκαταβολή για τα δυο επεισόδια που σου είπα και πήρα μια ηλεκτρική γραφομηχανή!
Πέρασαν πολλά χρόνια… Μεσολάβησαν ένα σωρό γεγονότα, ανατροπές και…καταστροφές! Ήρθαν τα δύσκολα που σου έγραψα την Παρασκευή… Παντού προβλήματα, γύρω μου βομβαρδισμένο τοπίο, κλάμα, απόγνωση, κούραση και μάντεψε πού κατέφυγα! Τα βράδια που έβαζα τα παιδιά για ύπνο και μέχρι να έρθει ο Γιώργος από την καφετέρια, εγώ έγραφα ασταμάτητα! Ερχόταν εκείνος και με έβρισκε στο κρεβάτι, κουκουλωμένη (γιατί και η θέρμανση ήταν στο πεδίο της οικονομίας βεβαίως), να γράφω. Του έκρυβα ότι έγραφα μυθιστόρημα… Του το παρουσίασα ολοκληρωμένο και καθαρογραμμένο στην ηλεκτρική μου γραφομηχανή! Εκείνος ενθουσιάστηκε! Μου είπε να το πάμε σε εκδότες… ντρεπόμουν… Το έκανε μόνος του! Με τις φωτοτυπίες ανά χείρας, πήρε με την σειρά τους εκδοτικούς οίκους… εγώ το έβγαλα απλώς από το μυαλό μου, σίγουρη πως η αγάπη του μεγαλοποιούσε την αξία του κειμένου…
Τώρα ξέρω, εσύ περιμένεις την συνέχεια! Αλλά το…έργο «Η Λένα και οι εκδότες», θα το μάθεις την Παρασκευή!
ΣΗΜ: Η φωτογραφία από τα αγαπημένα μου βιβλία, των παιδικών μου χρόνων!
