Δευτέρα 19 Οκτωβρίου
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
να ξέρεις, μεγάλη επιτυχία τα μουστοκούλουρα! Πολλές φίλες μας πήραν την συνταγή και θα τα φτιάξουν! Όμως, ανοίξαμε καινούριες παρτίδες! Βλέπεις ανέφερα και τα γιαγλίδικα, τα νόστιμα Πολίτικα κουλούρια και υπήρξε έντονο ενδιαφέρον για την συνταγή! Επειδή όμως είχα και μάνα Πολίτισσα, άσχετα αν η Αθηνά με το που πάτησε το πόδι της στην Ελλάδα…απέταξε από πάνω της την καταγωγή της, έχω και μια ακόμα εκδοχή, πολύ πιο ελαφριά! (αλλά εξίσου νόστιμη!) και λέω για σήμερα να σε κάνω…βιβλίο μαγειρικής!
Όπως σου είπα, γιαγ (Yağ) σημαίνει λίπος στα Τούρκικα και αυτά τα «σιμίτια» (κουλούρια) το έχουν και το βουτυράκι τους και το λαδάκι τους! Υπάρχουν όμως και τα «Τσατάλια» που λογικά η ονομασία τους θα προέρχεται από την λέξη çatal που σημαίνει πιρούνι. Γιατί, μην με ρωτήσεις! Θα σε γελάσω και δεν το θέλω!
Επίσης να μου θυμίσεις κάποια στιγμή να σου γράψω και την συνταγή της Βασιλόπιτας γιατί νευριάζω κάθε φορά που διαφημίζουν πολίτικη Βασιλόπιτα με…άλλα αντί άλλων υλικά! Στην Βασιλόπιτα δεν μπαίνει μαστίχα! Μαχλέπι και γλυκάνισο μπαίνει! Στα τσουρέκια μπαίνει μαστίχα! Πώς να το κάνουμε τώρα; Άντε γιατί συγχίστηκα πρωί πρωί!
Πάμε για τις συνταγές τώρα!
Γιαγλίδικα:
- 1 ποτήρι νερού λάδι
- 1 ποτήρι νερού βούτυρο (εμείς βάζαμε Φυτίνη, αλλά αν αφαιρέσεις μια κουταλιά και την βάλεις φρέσκο βούτυρο γίνονται πιο μοσχομυριστά)
- 1 ποτήρι νερό
- 2 κουταλιές της σούπας (γεμάτες) ζάχαρη
- 1 κουταλιά της σούπας (κοφτό) αλάτι
- 1 κουταλιά της σούπας (κοφτή) τριμμένο μαχλέπι (εγώ πάντα βάζω και «μπαχτσίσι» όπως έλεγε η γιαγιά Σοφία, και προσθέτω και μια μυτίτσα επιπλέον μαχλέπι)
- 1 κουταλάκι του γλυκού μπαίκιν πάουντερ
Αναμειγνύουμε όλα τα υλικά μαζί και μετά προσθέτουμε όσο αλεύρι σηκώσει μέχρι να γίνει ζύμη μαλακή που να μην κολλάει στα δάκτυλα, αλλά όχι πολύ σφιχτή. (Να πλάθεται!)
Πλάθουμε κουλουράκια (χοντρούλικα να είναι) τα αραδιάζουμε σε ταψί και τα αλείφουμε με τον κρόκο ενός αυγού που έχουμε αραιώσει ελάχιστα με λίγο νερό. Από πάνω πασπαλίζουμε μαύρο σουσάμι (χωρίς αυτό, γιαγλίδικα δεν γίνονται!)
Ψήνονται στους 180 βαθμούς για 20 λεπτά!
Συνδυάζονται ΑΨΟΓΑ με καφέ και τσάι!
Και συνεχίζω!
Τσατάλια
- 200 γραμμάρια βούτυρο ανάλατο (τύπου Βιτάμ)
- ½ κούπα αραβοσιτέλαιο
- 1 γιαούρτι στραγγιστό
- 2 ½ κουταλιές της σούπας ζάχαρη
- 1 κουταλάκι του γλυκού αλάτι
- 1 κουταλάκι του γλυκού μπαίκιν πάουντερ
- 1 ½ κουταλάκι τριμμένο μαχλέπι (και λίγο «μπαχτσίσι»!)
- 3 κούπες αλεύρι
Σε βαθύ σκεύος βάζουμε το βούτυρο (σε θερμοκρασία δωματίου), την ζάχαρη, το αραβοσιτέλαιο και το γιαούρτι και ανακατεύουμε ελαφρά. Προσθέτουμε το αλάτι, το μπαίκιν, το μαχλέπι και στο τέλος το αλεύρι.
Η μητέρα μου έκανε μπαλάκια με το ζυμάρι και τα αράδιαζε στο ταψί. Μετά, με το δάκτυλο τα πατούσε να πλατύνουν. Τώρα που το σκέφτομαι θα μπορούσε να το κάνει και μ’ ένα πιρούνι! (Για να δικαιολογηθεί και το όνομα, τσατάλια!)
Αραιώνουμε έναν κρόκο αυγού με λίγο νερό, αλείφουμε τα τσατάλια μας και στο τέλος τα πασπαλίζουμε με το μαύρο σουσάμι! (Επίσης χωρίς μαύρο σουσάμι δεν γίνονται τσατάλια!)
Τα ψήνω στους 180 βαθμούς για είκοσι λεπτά γιατί όπως και τα μουστοκούλουρα, τα θέλω λίγο ζυμαρένια! (Όποιος τα αγαπάει ξεροψημένα, ας τα αφήσει λίγο περισσότερο!)
Και τα δύο αποθηκεύονται σε τάπερ αλλά πολύ καιρό δεν μένουν! Γι’ αυτό και αποφεύγω να τα φτιάχνω! Εκτός ότι…προκαλούνται λιποθυμίες στο σπίτι από την μυρωδιά, κανείς δεν απομακρύνεται πολύ από το τάπερ μέχρι να το αδειάσει!
Τι θυμήθηκα τώρα! Επειδή είμαι από τις νοικοκυρές που δίνω συνταγές, όταν παντρεύτηκα και ανέβηκα στο Καπανδρίτι, έφερα μαζί μου και τα δικά μου ήθη και έθιμα στα τραπεζώματα που έκανα (άπειρα) αλλά και τις συνταγές! Τις οποίες και έδινα φυσικά όταν με ρωτούσαν (και με ρωτούσαν!) με αποτέλεσμα λίγο καιρό μετά, σε όποια γιορτή κι αν πήγαινα, έτρωγα τα ίδια και τα ίδια δικά μου φαγητά! Βλέπεις ο Γιώργος, αντίθετα με μένα, είχε άπειρα ξαδέλφια και χωρίς υπερβολή δεν υπήρχε μήνας χωρίς κάποιο τραπέζι ονομαστικής γιορτής ή γενεθλίων! Ειδικά κάθε χρόνο Κωνσταντίνου και Ελένης, ήταν να τρελαίνεσαι! Υπήρξε χρονιά που γιορτάσαμε τριήμερο. Παρασκευή βράδυ τραπέζι, Σάββατο μεσημέρι, Σάββατο βράδυ, Κυριακή μεσημέρι και Κυριακή βράδυ!
Ευτυχώς πρωινό τρώγαμε μόνοι μας! Πώς δεν σκέφτηκε κάποιος να γιορτάσει με…branch; Ίσως γατί τότε, το λέγαμε κολατσιό! Και πρόσεξε, σε όλα αυτά τα τραπεζώματα είμασταν ακριβώς οι ίδιοι! Αμέτρητο και…δαιδαλώδες το σόι του! Έξι αδέλφια ο πεθερός μου, όλοι με οικογένειες και παιδιά παντρεμένα! Ευτυχώς η πεθερά μου είχε μόνο δύο αδέλφια, αλλά κι αυτά με παιδιά επίσης παντρεμένα! Επίσης ο Γιώργος ο πρώτος της νεότερης γενιάς των Μαντάδων που έφερε νύφη! Όλοι ήθελαν να με γνωρίσουν και μέχρι να φτάσουμε στον αρραβώνα περάσαμε απ’ όλα τα σπίτια συγγενών (μόνο των πολύ στενών γιατί δεν…προκάναμε!) και το κεφάλι μου γέμιζε με ονόματα και συγγένειες!
Κι εγώ στην μέση, η… Λένα στην χώρα των θαυμάτων! Μετά την απίστευτη μοναξιά τόσων χρόνων γιατί τόσο η μητέρα μου όσο και ο πατέρας μου, δεν τα είχαν καλά με τα σόγια τους, δέχτηκα δροσερή βροχή …κοσμοπλημμύρας γύρω μου! Υπέροχα πράγματα μου συνέβαιναν!
Φταίω τώρα; Αφού έρχονται οι αναμνήσεις! Να τις διώξω; Την άλλη φορά θα τις γράψω όμως, ναι;
ΣΗΜ: Η φωτογραφία άσχετη, από παλιά συμμετοχή μου σε εκπομπή με τον Δημήτρη Σκαρμούτσο! Και μου έδωσε ο αθεόφοβος να κόψω κρεμμύδι με τον μπαλτά! (Τι ωραία που είχα περάσει όμως!!!)
