Παρασκευή 11 Σεπτέμβρη
Αγαπημένο μου ημερολόγιο, που είχαμε μείνει; Στους εκδότες! Ο Γιώργος λοιπόν, είχε μοιράσει το χειρόγραφο σε μεγάλους και μικρούς, αλλά εγώ, ούτε που το σκεπτόμουν. Το αγαπούσα, ήταν κάτι που είχα διασκεδάσει όσο το έγραφα, μου άρεσε να το διαβάζω τα βράδια, αλλά η λέξη «συγγραφέας» μακρινή όσο και το φεγγάρι! Εξάλλου είχα στο μυαλό μου να σβήνω χρέη, μην ξεχνιόμαστε και το τελευταίο εκείνο διάστημα, πήγαιναν όλα πολύ καλά! Κάτι λίγα είχαν μείνει πια και ήμουν σαν δρομέας που έβλεπε το τέρμα και έβαζε τα δυνατά του!
Πάνω που το είχα ξεχάσει, έρχεται η πρώτη απάντηση και είναι αρνητική. Μια ματιά της έριξα, αλλά δεν πρόλαβα να στεναχωρηθώ γιατί έληγε ο λογαριασμός της ΔΕΗ την επομένη και ή πληρώναμε ή ανάβαμε κεριά το βράδυ! Ο καφές στην χόβολη (αυτό ήταν το βιβλίο) ξεχάστηκε και πάλι… Μόνο που η επόμενη απάντηση ήταν θετική! Υπό προϋποθέσεις βέβαια! Ο εκδοτικός που το ήθελε, ήθελε και αλλαγές! Όχι καφές, αλλά τσάι. Να μπουν ονόματα στους ήρωες (γιατί πουθενά στο κείμενο δεν υπήρχε όνομα). Ούτε θυμάμαι τι ακόμα ζητούσαν ν’ αλλάξει!
Μετά μην λέω για την θρασύτητα του Γιώργου! Η δική μου να δεις! Που πρώτα άκουσα τι ήθελαν και μετά απάντησα: «Γιατί δεν γράφετε εσείς ένα βιβλίο, ν’ αφήσετε το δικό μου ήσυχο; Έτσι κι αλλιώς δεν σας το δίνω!» Και φύγαμε!
Μάλλον κάπου εκεί, ο Γιώργος κατάλαβε με τι είχε να κάνει, αλλά ήταν πια αργά! Πάλι είχε φύγει η περόνη της χειροβομβίδας!
Η επόμενη απάντηση είναι επίσης θετική, αλλά από μικρό εκδοτικό οίκο και πάλι αρνούμαι… (διότι το….ψώνιο είχε ονοματεπώνυμο, κατάλαβες;) Και επιτέλους έρχεται μια απάντηση που δεν μπορώ ν’ αρνηθώ! Από τους πιο μεγάλους εκδοτικούς της Ελλάδας, όχι θα έλεγα; Μόνο που οι αλλαγές, έγιναν χωρίς πια να ερωτηθώ! Μέχρι και ο τίτλος! «Την μέρα που σε γνώρισα» Μου άρεσε, δεν μου άρεσε, δικό μου πρόβλημα! Το εξώφυλλο το είδα όταν βγήκε και γενικά οι εκπλήξεις δεν είχαν τέλος! Μόνο στο κείμενο, και αυτό οφείλω να το πω, δεν πειράχτηκε τίποτα, χωρίς να ερωτηθώ! (Να λέμε αλήθειες!) Ημερομηνία έκδοσης; 4 Αυγούστου(!) του 2001… Το θαυμαστικό μπήκε γιατί αν θέλεις να κάψεις βιβλίο, καλύτερη ημερομηνία δεν υπάρχει! Επίσης κανείς δεν με ενημέρωσε ότι βγήκε! Πήρα τηλέφωνο να μάθω τι απέγινε το πόνημά μου και πήρα την απάντηση: «Α, δεν σας ενημέρωσαν; Βγήκε προχθές!» Γενικά με την ενημέρωση δεν τα είχε καλά ο τότε εκδότης μου!
Μην περιμένεις καλό μου ημερολόγιο καμία συγκλονιστική συνέχεια! Ούτε σε βιτρίνα το είδα, ούτε εμένα περίμεναν οι αναγνώστες στην ουρά! (Αλλά ούτε και εγώ περίμενα κάτι τέτοιο, είπαμε ψώνιο, αλλά μέχρις ενός ορίου!) Πάντως το πρώτο τετράμηνο, πούλησε το μαγικό πόσο των 1253 αντιτύπων! Και κάπου τόσα, πουλούσε κάθε χρόνο! Από μόνο του! Αφ’ εαυτού του που λένε!
Στο μεταξύ, εγώ έστελνα βιβλία, (όπως με υποχρέωνε το συμβόλαιο μου), ένα κάθε χρόνο (γιατί ήμουν και…επαναληπτική καραμπίνα πάντα) και μου τα απέρριπτε… Καινούργια κλάματα όπως καταλαβαίνεις, απογοήτευση αλλά και πείσμα δυσθεώρητο!
Υπήρχε όμως και εκείνος ο όρος στο συμβόλαιο που με τρομοκρατούσε! Σύμφωνα με αυτόν, αν οι πωλήσεις δεν ήταν ικανοποιητικές για τον εκδότη, είχε δικαίωμα να πολτοποιήσει το βιβλίο! Με θυμάμαι να ρωτάω, τρέμοντας για την απάντηση, αν κινδυνεύει ο καφές μου (ποτέ δεν το σκέφτηκα διαφορετικά αυτό το βιβλίο) και παίρνω ποια απάντηση; «Όχι, γιατί να πολτοποιηθεί; Το βιβλίο σου πουλάει στην Κύπρο!» Νομίζω ότι τότε αγάπησα με τρέλα την Κύπρο!
Και φτάνουμε στο σωτήριο έτος 2004! Έχω παραδώσει το «Βαλς με δώδεκα θεούς» και μου το έχουν απορρίψει μέσα σε λίγες μέρες! Κλαίω, θέλω να πετάξω τον υπολογιστή (που είναι σχετικά καινούριος), κάνω βαρύγδουπες δηλώσεις του τύπου: «Τέρμα! Από δω και πέρα, το μόνο που θα γράφω, είναι λίστες του σούπερ μάρκετ!», και αλλά τέτοια, την στιγμή που ήδη είχα ξεκινήσει να γράφω την Θεανώ! (Για να καταλάβεις τι…σχιζοφρένεια κουβαλάω κι εγώ)….
Και πάλι ο Γιώργος στην μέση… Ξανά με χειρόγραφα στα χέρια… Για μια ακόμα φορά βόλτα στους εκδοτικούς οίκους… Και ανάμεσά τους οι εκδόσεις Ψυχογιός…
Και ημέραν τινά, έρχεται η απάντηση και μαζί η λιποθυμία… Θέλουν το βιβλίο μου! «Ελάτε να σας γνωρίσουμε και να το συζητήσουμε εκτενέστερα» μου είπαν! Και έφυγα από εκεί με το συμβόλαιο υπογεγραμμένο και με χαμόγελο εντελώς χαζοχαρούμενο! Έχοντας γνωρίσει και τον κ. Θάνο Ψυχογιό! Κοντά 4 χρόνια, τον άλλο μου εκδότη δεν τον είχα δει ποτέ! Μόνο με την γραμματέα του μιλούσα πάντα… (Έτσι για την ιστορία…)
Και βγαίνει το Βαλς, τον Μάιο του 2005… Και η Θεανώ, το 2006… Πουλάνε αρκετές χιλιάδες αντίτυπα. Είναι η εποχή που βιβλίο πάνω από 6.000 αντίτυπα, λέγεται bestseller… Και μετά το Σπίτι δίπλα στο ποτάμι το 2007… Θέλεις να συνεχίσω; Ούτε που προλαβαίνω να συνειδητοποιήσω ότι μέσα σε λίγους μήνες, πουλάει 100.000 αντίτυπα! Και τότε με ανακαλύπτουν όλοι… Οι αναγνώστες με αγάπη. Οι βιβλίο κριτικοί…. καχύποπτα κάποιοι, με θυμό κάποιοι άλλοι, με μένος και απαξίωση πολλοί… Στην αρχή με έπαιρνε το παράπονο. Δεν καταλάβαινα γιατί είχα ενοχλήσει τόσους πολλούς και…τόσο πολύ… Κάποιες προσβολές, έχρηζαν μέχρι και μήνυσης. Ήταν χτυπήματα κάτω από την ζώνη. Συνειδητά δεν απάντησα ποτέ… Δεν μπορεί όλοι να αρέσουν σε όλους, είπα και δεν ασχολήθηκα ξανά… Μέχρι σήμερα…
Ξέρεις σε πόσες συνεντεύξεις κλήθηκα ν’ απαντήσω για ποιον λόγο τα βιβλία μου αγαπήθηκαν και αγαπιούνται τόσο; Γιατί ρωτούν εμένα; Πάντα θα αναρωτιέμαι! Κανείς ποτέ δεν μπήκε στον κόπο να ρωτήσει αυτούς που μπορούν ν’ απαντήσουν… Το αναγνωστικό κοινό…
Αγαπημένο μου ημερολόγιο, σε σένα μπορώ να το πω…. Η αγάπη είναι ευλογία. Φαντάσου όταν έρχεται σε κύματα από χιλιάδες! Την αγάπη λοιπόν, δεν χρειάζεται να την αναλύσεις! Μόνο να την νιώσεις! Και μαζί την ευλογία που κουβαλάει! Έτσι για να τελειώνουμε πια!
ΣΗΜ: Η φωτογραφία από φωτογράφιση για το περιοδικό people που έγινε ένα απόγευμα στο Ζάππειο, που δεν έχω ντραπεί περισσότερο στην ζωή μου!
