Δευτέρα 31 Αυγούστου
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
πάει και ο Αύγουστος, τον αποχαιρετούμε σήμερα και άλλον τέτοιον Αύγουστο να μην δούμε, λέω εγώ! Το τελευταίο (μεγάλο διάστημα) δεν ξέρω αν το έχεις παρατηρήσει, αλλά ότι φεύγει, δεν το θέλουμε πίσω! Από τον Μάρτιο περνάμε τους μήνες σαν αρρώστια! «Άντε να φύγει και ο Απρίλιος, άντε να φύγει και ο Μάιος…» Σαν να λέμε: «Ουφ πάει και η ιλαρά, άντε πέρασε και η ερυθρά»! Αυτό για το οποίο πάντως αδημονούνε όλοι, είναι να φύγει αυτή η χρονιά! Αν και… Μου έβαλε την ιδέα το fb…. Λες το 2020 να είναι απλώς το….τρέιλερ για όσα θα δούμε το 2021; (Να ξέρεις πολύ γέλασα όταν το διάβασα!)
Λοιπόν καλό μου ημερολόγιο, προχθές πήγα στο σούπερ μάρκετ. Έπαθα κάτι παράξενο. Σαν να έβλεπα τον εαυτό μου σε ταινία… Παρακολούθησε και θα καταλάβεις…
Εκτός από τον κατάλογο για τα ψώνια, πριν βγω από το σπίτι, βεβαιώθηκα ότι έχω μαζί μου: α) μάσκα, β) αντισηπτικό, γ) τις σακούλες του σούπερ μάρκετ και φυσικά το τηλέφωνο μου, στο οποίο είχα σημειώσει τα ψώνια μου.
Στην συνέχεια, έφτασα στο σούπερ μάρκετ, απολύμανα χέρια, φόρεσα μάσκα, πήρα τις σακουλίτσες μου και επιτέλους μπήκα. Τώρα στο σούπερ μάρκετ ενός χωριού θα δεις και γνωστούς. Χαμογελάς για να τους χαιρετίσεις και μετά συνειδητοποιείς ότι τσάμπα πήγε το χαμόγελο, αφού το κρύβει η μάσκα! Το αντιπαρέρχεσαι και συνεχίζεις, έχοντας και στο νου σου να μην πλησιάζεις πολύ τους άλλους, περιμένεις να φύγει η προηγούμενη για να διαλέξεις κι εσύ τα κολοκυθάκια σου χωρίς ν´ ανασαίνεις ή ν´ ανασαίνει πάνω σου! Φτάνεις στο ταμείο, εκεί ο γνωστός αγώνας δρόμου να προλάβεις και πάντα θα απορώ τι ταχύτητα μπορώ ν´αναπτύσσω για να προλάβω ΚΑΙ να βγάζω πράγματα από το καρότσι ΚΑΙ να τα βάζω στις σακούλες ΚΑΙ ξανά στο καρότσι ΚΑΙ να αγχώνομαι επειδή περιμένουν και άλλοι άνθρωποι να εξυπηρετηθούν! Και παλιά ήταν αλλιώς… τώρα βιάζομαι να βγω για να…βγει και η μάσκα! Έτσι και προχθές, τελείωσα, εξήλθα πλην όμως, είχα συνέχεια. Απολύμανα χέρια, έβγαλα μάσκα, απολύμανα χέρια ξανά, έβαλα πράγματα στο αυτοκίνητο και ξεκίνησα για το σπίτι όπου και εκεί βεβαίως έπρεπε πρώτα ν´ απολυμάνω τα πάντα πριν μπουν στην θέση τους!
Πίνοντας τον καφέ μου αργότερα, το μυαλό μου έκανε ένα φλας μπακ όχι πολύ πίσω… Πέντε χρονάκια πριν… 2015… Να σου θυμίσω; Λέγαμε τότε πόσο δύσκολα ήταν τα πράγματα…. Δυο εκλογικές αναμετρήσεις, ένα δημοψήφισμα για το ΝΑΙ ή ΟΧΙ που άνω κάτω έγινε ο κόσμος, οι μισοί τσακώθηκαν με τους άλλους μισούς (άλλο που δεν θέλει ο Έλληνας), κλείσιμο των τραπεζών, capital controls….
Τώρα πες με και τρελή, πώς τα ξέχασα όλα αυτά; Ήρθε ο κορονοϊός, έκανε την ζωή μας ανέκδοτο και διέγραψε όλα τα πίσω! Έγινε αλλόκοτη η καθημερινότητα μας! Για να βγεις από το σπίτι, κάνεις προετοιμασία! Έχω πατάκι στην πόρτα μου που γράφει: Κινητό, πορτοφόλι, κλειδιά… Λείπουν πράγματα! Μάσκα, απολυμαντικό πρέπει να προσθέσω! Μην πλησιάζεις κανέναν, πρέπει να γράψω! Κοινωνικές αποστάσεις σου λέει! Ανθρώπινη επαφή λέω εγώ! Που βλέπεις άνθρωπο, πας ν’ απλώσεις το χέρι και σου έρχεται στο μυαλό ο Χατζηχρήστος να λέει: «Θα στο κουλάνωωωω»!
Θ’ αρχίσουν τα σχολεία σε λίγο… Εγώ πριν φύγουν τα παιδιά μου τότε, έλεγχα αν έχουν πάρει όλα τα βιβλία και κυρίως τα κολατσιό τους! (Ελληνίδα μάνα, μην μείνουν νηστικά τα παιδιά!) Τώρα οι μητέρες πρέπει να είναι σίγουρες ότι εκτός αυτών, το παιδί έχει την μάσκα του, σακουλάκι για να την τοποθετεί και αντισηπτικό!
Την μπλέξαμε γενικώς την ζωή μας… Γίναμε δέσμιοι του fb, του Instagram, ξεχάσαμε τους αριθμούς τηλεφώνων γιατί τους θυμάται για μας το κινητό μας, τρέχουμε σαν δρομείς να τα προλάβουμε όλα, μιλάμε γρήγορα, νιώθουμε όλο και λιγότερα, μας λείπει ο χρόνος… Δεν είναι ν´ απορεί κανείς που γίναμε μικρόψυχοι… Η ψυχή για να…απλώσει θέλει χώρο και πληθώρα συναισθημάτων… Σαν να την πετρώσαμε λίγο την ψυχή μας ή είναι η ιδέα μου; Πετάξαμε την συμπόνοια, την κατανόηση, την σύμπνοια (άγνωστη λέξη πια) και κρατήσαμε κάτι τοξικό… Τον φόβο… Που φέρνει την καχυποψία. Την άρνηση.
Στο μπαλκόνι μου λοιπόν προχθές, παρέα με το καφεδάκι μου, προσπάθησα να θυμηθώ, πώς ήταν παλιά, μια καθημερινή μέρα, που έπρεπε να πάω σούπερ μάρκετ… Κλειδιά, χαρτί με κατάλογο για τα ψώνια, άντε και το κινητό και έξω από την πόρτα! Στο σούπερ μάρκετ χαμόγελα, καλημέρες, ακόμα και ψιλοκουβέντα με την κουμπάρα για το νέο απορρυπαντικό, για τα παιδιά και όλα αυτά τα μικρά και όμορφα που σε έκαναν να χαμογελάς (και να φαίνεται!).
Τέτοια εποχή θα έψαχνα πληροφορίες για τις θεατρικές παραστάσεις του χειμώνα, θα τις συζητούσαμε με τον Γιώργο για ν’ αποφασίσουμε σε ποιες θα πάμε.
Και το έλεγε η γιαγιά Σοφία: Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις!
Άσε το τραγούδι: Που ‘ναι τα χρόνια, ωραία χρόνια, που ‘χες λουλούδια μες την καρδιά…»
Αλλά ευτυχώς υπάρχει και η Λωξάνδρα να με φέρνει στον ίσιο δρόμο: Το γαρ πολύ τη θλίψεως φέρει παραφροσύνη!
Μα τι νόμισες καλό μου ημερολόγιο; Ότι οι διαπιστώσεις θα με πάρουν από κάτω; Οοοοχι βέβαια! Επειδή ήπια έναν καφέ και θυμήθηκα; Πάλι η γιαγιά Σοφία στο προσκήνιο!
«Όχι όπως ήξερες, κοκόνα μου! Όπως βρήκες!» Έλεγε συχνά, σε μια προσπάθεια να προσαρμοστεί σε κάθε καινούργια κατάσταση!
Και για την ιστορία, μετά την ….ανασκόπηση, να ξέρεις, νοστιμότατα γεμιστά έφτιαξα και φάγαμε με φετούλα και είπαμε: Δόξα τον Θεό! Είμαστε γεροί και σήμερα, τα παιδιά μας επίσης, το ίδιο και οι αγαπημένοι μας! Κι αυτό ευτυχία δεν είναι; Καλό μήνα από αύριο! Το κεφάλι ψηλά και θα τα καταφέρουμε! Εδώ έχουμε επιβιώσει από άλλα κι άλλα!
ΣΗΜ: Η φωτό από το 2015, τότε που ακόμα γίνονταν παρουσιάσεις (θυμάσαι καλό μου ημερολόγιο;) και επί δυόμιση μήνες όλη η Ελλάδα ήταν το σπίτι μου! Εδώ, 1η Αυγούστου στην Περαία με τον μοναδικό Αμβρόσιο Τσανταρλιώτη και τον αδελφό του! Αξέχαστες μέρες!
