Δευτέρα 26 Οκτωβρίου
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Όπως σου έλεγα, όλα ήταν διαφορετικά εκείνο τον πρώτο καιρό στο Καπανδρίτι. Σαν όμορφη περιπέτεια… Λίγο με το φαγητό έπαιζα και έχανα. Στο σούπερ μάρκετ που πηγαίναμε με τον Γιώργο, ένιωθα ότι ψώνιζα για σπίτι γιγάντων! Θυμάμαι με είχε αφήσει ο Γιώργος στα τυριά να πάρω φέτα και ζήτησα να μου βάλουν ενάμιση κιλό, με την βεβαιότητα ότι είχα πάρει πολύ και ήρθε ο καλός μου και έβαλε τα γέλια προσθέτοντας άλλα τέσσερα(!) για να βγάλουν την εβδομάδα με τον αδελφό του! Βλέπεις τα δύο αδέλφια, 27 χρονών ο δικός μου και 22 ο κουνιάδος μου, έτσι και έφτιαχνε η πεθερά μου γεμιστά (το μεγάλο ταψί), δεν μαζεύονταν με τίποτα!
Όταν πριν τον Λόγο πήγαμε για να γνωρίσει ο πατέρας μου τον Γιώργο και η Κλειώ έκανε τραπέζι, μάλλον τρόμαξαν λιγάκι. Ήρθε μαζί και ο κουνιάδος μου γιατί τότε, όπου πηγαίναμε, πηγαίναμε τριάδα, αρχικά εντυπωσιάστηκαν από την εμφάνιση. Και τα δύο αδέλφια τότε, ήταν άντρες θηρία, έφραξαν την πόρτα! Η Κλειώ κατά τα πολίτικα έθιμα τραπεζώματος, είχε γεμίσει ένα τραπέζι με φαγητά… Διάλεγαν πάντα και…στρατηγικές θέσεις ώστε να φτάνουν παντού οι αφιλότιμοι! Τίποτα δεν έμεινε! «Η χαρά της νοικοκυράς!» έλεγε πάντα η γυναίκα του πατέρα μου για τον Γιώργο. Δεν ήταν ιδιότροπος (σαν τον πατέρα μου) και δεν άφηνε πίσω τίποτα ώστε να προκαλεί πονοκέφαλο στην μαγείρισσα πώς θα το αποθηκεύσει, ενώ αισθανόταν ότι η μαγειρική της είχε τιμηθεί και με το παραπάνω! Βλέπεις ο πατέρας μου, είχε πάντα θέση και άποψη για το φαγητό (ο αδελφός μου βγήκε χειρότερος) και άρχιζαν και οι δύο μαζί! «Σου ξέφυγε λίγο στο ξινό», ή «Λίγο αλάτι ακόμα ήθελε», «τα μακαρόνια μην τα βράζεις περισσότερο από 8 λεπτά» και άλλα τέτοια που προκαλούν όσο να πεις έναν πονοκέφαλο στην καλύτερη και στην χειρότερη την επιθυμία να τους φορέσεις κολάρο το φαγητό! Έτσι για την ιστορία να σου πω, ότι το κρέας, το αγόραζε πάντα ο πατέρας μου και δεν ξέρω αν η θητεία του ως πρώην γαμπρός χασάπη έπαιξε ρόλο, πάντως ότι έφερνε ήταν να το φας ωμό! Επίσης δεν γνωρίζω πόσο το πλήρωνε ή πόσο έβριζε ο χασάπης πίσω του γιατί είμαι σίγουρη ότι μια Σταύρωση την περνούσε ο Χριστιανός με το που πατούσε το πόδι του στο μαγαζί του ο πατέρας μου!
Πίσω στο Καπανδρίτι, τα πράγματα ήταν πάντα πιο απλά! Βέβαια η πεθερά μου έφτιαχνε και φαγητά που ουδέποτε είχα δοκιμάσει (και ως γνήσια κόρη του πατέρα μου, δεν ήθελα κιόλας!) Κάτι σουπιές με σπανάκι, ας πούμε, ούτε που τους έριχνα δεύτερη ματιά! Επιπλέον κάτι πρέπει να είχε κάνει η κληρονομικότητα γιατί ούτε ο πατέρας μου έτρωγε ψάρι, ούτε και εγώ! Εκείνος βέβαια δεν έτρωγε ούτε φέτα! Κι όταν λέω δεν έτρωγε, έτσι και υπήρχε φέτα στο τραπέζι, δεν καθόταν εκείνος! Όταν μπήκε ο Γιώργος στην ζωή μας όμως, η φέτα στρογγυλοκάθισε μαζί του στο τραπέζι!
Μια παρένθεση, για να σου πω, ότι ο άντρας μου, ήταν ο μόνος άνθρωπος στον πλανήτη, που τα πήγαινε καλά, τόσο με την μητέρα μου, όσο και με τον πατέρα μου! (Αξιαγάπητο το παλικάρι μου, τι να λέμε τώρα;)
Επίσης η περιπέτεια της ζωής μου στο Καπανδρίτι, περιλάμβανε εκείνον τον πρώτο χειμώνα και το χιόνι! Πρώτη φορά στην ζωή μου έβλεπα χιόνι και μάλιστα τόσο πολύ! Να μπαίνει το πόδι μέχρι το γόνατο! Κάπου εκεί η πεθερά μου αντιλήφθηκε την έκφραση «Χαζό παιδί, χαρά γεμάτο!» Χοροπηδούσα από την χαρά μου, τραβολόγησα τον Γιώργο και τον αδελφό του να παίξουμε χιονοπόλεμο, τους έβαλα και φτιάξαμε χιονάνθρωπο! Κι εκείνη σταυροκοπιόταν δήθεν δυσαρεστημένη, αλλά τα μάτια της χαμογελούσαν… Μετά μας περίμεναν ζεστές γανοπίτες δίπλα στο τζάκι…
Πρέπει να σου πω, πως όταν σκοτώθηκε ο πεθερός μου, ο Γιώργος ήταν 8 χρονών και ο κουνιάδος μου 2… Η πεθερά μου που έχασε τον άντρα της, εκτός από τα μαύρα πάνω της και μέσα της, σφάλισε πόρτες και παραθυρόφυλλα, μέχρι που αυτά έπεσαν από τους μεντεσέδες…Το μικρό σπιτάκι στο Καπανδρίτι, ρήμαξε… Μπαίνοντας εγώ (και η παιδική μου τρέλα), το σπίτι άνοιξε και φωτίστηκε ξανά, γέμισε φωνές και γέλια, έγινε άνω κάτω κι αυτό μάλλον της άρεσε… Εκείνα τα πρώτα Χριστούγεννα ξανάφτιαξε μελομακάρονα, στολίσαμε δέντρο, κάναμε τραπέζια…
Το Πάσχα εκείνη έπεφτε για ύπνο από τις δέκα, σιγά μην την άφηνα! Η πρώτη μου Ανάσταση από τότε που θυμόμουν τον εαυτό μου και θα ήμουν σπίτι; Στολισμένη, με όλα τα κοσμήματα του αρραβώνα που είχε προηγηθεί (σαν λατέρνα ήμουν η αφιλότιμη) τους ξεσήκωσα να πάμε στην εκκλησία, είχα πάρει και λαμπάδες για όλους! Κι εκείνη δήθεν γκρίνιαζε αλλά το χαμόγελό της, ακόμα το θυμάμαι….
Όλα μου άρεσαν και όλα ήθελα να τα μάθω, εκτός από ένα! Αρνήθηκα με πάθος, πείσμα και απέχθεια, έστω και να περάσω από τα αμπέλια! Επωμίστηκα με χαρά να ετοιμάσω φαγητό για τον…λόχο που θα τρυγούσε τα σταφύλια, αλλά εγώ δεν ήθελα να τα δω στα μάτια μου! Ειδικά όταν επέστρεψαν το απόγευμα από τον τρύγο, αισθάνθηκα ότι δικαιώθηκα! Ο Γιώργος και ο κουνιάδος μου καλυμμένοι από πάνω μέχρι κάτω με μούστο και χώμα, διότι αυτοί κουβαλούσαν τα κοφίνια και έτρεχε ο μούστος πάνω τους! Ακόμα κι αυτό με κάνει τώρα να χαμογελώ, ενώ τότε είχα σηκώσει τα φρύδια μέχρι τις ρίζες των μαλλιών! Πολλά χρόνια αργότερα πάντως, έτσι για την ιστορία, πήγα και μάζεψα ΜΙΑ μέρα ελιές!
Καλό μου ημερολόγιο, στην ζωή μου έχω κάνει ένα σωρό δουλειές. Από στοκάρισμα, μέχρι χτίσιμο! Έγινα μαγείρισσα, σερβιτόρα, ραδιοφωνική παραγωγός, γαζώτρια και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς! Ένα είναι σίγουρο: Για αγρότισσα δεν κάνω!
ΣΗΜ: Η φωτογραφία τύπου…. μοιραίας γυναίκας (τρομάρα μου μωρό ήμουν!) είναι λίγο πριν φύγουμε από το σπίτι για τον αρραβώνα. Στο λαιμό μου κρέμεται το…Γράμμα από χρυσό που μου είχε κάνει δώρο ο Γιώργος. Η ημερομηνία; 17 Μαρτίου 1984… ένας μήνας πριν κλείσω τα 20!
