Παρασκευή 28 Αυγούστου
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
του Αγίου Φανουρίου ήταν χθες και βοήθειά μας δηλαδή! Θα μου πεις τι να σου κάνει όχι μόνο ο Άγιος Φανούριος, αλλά όλοι οι Άγιοι μαζί! Ο συγκεκριμένος, τι να πρώτο φανερώσει; Μυαλό σε όλους ίσως; Εγώ πρωτοτύπησα και ζήτησα από τον Άγιο Φανούριο, όχι να βρει, αλλά να…χάσει ο περισσότερος κόσμος το…πληκτρολόγιο του υπολογιστή του! Τι κακό είναι αυτό; Τώρα έγινε έτσι η κατάσταση ή πάντα ήταν και δεν το κατάλαβα εγώ; Τι φαρμάκι είναι αυτό; Τι άποψη επι παντός επιστητού; Για να μαζευτούμε λιγάκι που έχουμε γίνει κριτές όλων! Γιατί ξαφνικά τόση χολή για κάθε τι;
Στο «Παρά πέντε» ο Γιώργος Καπουτζίδης, δια στόματος Κιμούλη, είχε πει κάτι πολύ σωστό: «Για ν´ ανοίξεις ένα περίπτερο να πουλάς τσίχλες, θέλεις άδεια από ένα σωρό υπουργεία! Για να γράψει κάποιος ότι θέλει για τον άλλον, το κάνει χωρίς καμία άδεια!» Θα συμφωνήσω! Και με το fb τα πράγματα ξέφυγαν εντελώς, στο λέω εγώ αν δεν το ξέρεις! Κι αν πεις και κάτι παραπάνω εναντίον όσων γράφουν …ότι θέλουν, σε κατηγορούν ότι επικροτείς την λογοκρισία, ότι είσαι εναντίον της ελευθερίας! Αυτό το σοφό που έλεγε: «Η ελευθερία του ενός, σταματάει εκεί που αρχίζουν να θίγονται τα όρια της ελευθερίας των άλλων!» το θυμόμαστε; Μήπως να κοιτάξει ο καθένας τα όριά του να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι; Μήπως να κοιτάξουμε λίγο την ζωή μας, τα λάθη μας και να μην αρπάζουμε το…γιαταγάνι του πληκτρολογίου και όποιον πάρει ο Χάρος;
Παρέσυρε το ρεύμα το τρίχρονο με το φουσκωτό, και μόνο σε θάνατο δια τουφεκισμό δεν καταδίκασαν τους γονείς όλοι οι αδέκαστοι! Αυτοί που ποτέ δεν έκαναν το παραμικρό λάθος με τα παιδιά τους, που δεν αφαιρέθηκαν ποτέ ούτε λεπτό ή που το βλαστάρι τους μπροστά στα μάτια τους δεν έπεσε… Με τόσα που διάβασα πάντως, από τόσους ικανότατους γονείς που κατακεραύνωσαν το ζευγάρι, πέρασα μια κρίση ταυτότητας κι εγώ ως μάνα! Διότι κάθισα και σκέφτηκα όλα όσα έζησα με τα παιδιά μου και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι πιο άχρηστη από μένα δεν υπήρχε τελικά! Κατά τύχη ζουν τα παιδιά μου δηλαδή! Και μιλάω με παραδείγματα….γονικής αμέλειας!
1ον: Γιορτή του Γιώργου, ο Αλέξανδρος στην στράτα κι εγώ ετοιμάζω τον μπουφέ για τους καλεσμένους βάζοντας πιάτα, μαχαιροπήρουνα και ποτήρια. Εκείνος προφανώς θέλει να δει τι συμβαίνει, τεντώνεται, προσπαθεί να κρατηθεί από κάπου, αρπάζει με τα χέρια του δίσκο με 12 ποτήρια, τον τραβάει και του έρχεται στο κεφάλι με τα γυαλιά να κάνουν πάρτι γύρω του! Πώς δεν κόπηκε; Εγώ όμως ήμουν ΔΙΠΛΑ του!
2ον: Ημέρα Παρασκευή, ο γιος μου επτά ίσως και οκτώ χρόνων, κάθεται στο δωμάτιο του και παίζει. Εγώ μαζεύω σεντόνια για πλυντήριο, μπαινοβγαίνω και τον βλέπω να παίζει όμορφα και καλά στην μοκέτα. Μπαίνω στο δωμάτιο του, παίρνω τα σεντόνια του και με το που βγαίνω από το δωμάτιο, ακούω το ΜΠΑΜ και πέφτει ο γενικός! Γυρίζω και τι να δω; Τον Κανακάρη μου με το ψαλιδάκι της χειροτεχνίας, να έχει κόψει το καλώδιο του πορτατίφ του! Το ψαλιδάκι έχει το κακό του το χάλι, (ευτυχώς είχε πλαστική λαβή) και ο γιος μου με κοιτάζει σίγουρος ότι μετά από ότι έκανε, δεν θα δει άλλη μέρα να ξημερώνει!
3ον: Καλοκαίρι, παραλία, αεράκι, κυματάκι… καλά ως εδώ; Ο γιος μου παίζει με την αδελφή του και της μαθαίνει να κάνει βουτιές. Εγώ και ο Γιώργος παρακολουθούμε. Ο ένας στην παραλία και ο άλλος μέχρι τα γόνατα στην θάλασσα. Κάνει βουτιά ο μικρός, πού βρέθηκε σε αμμουδιά η κοτρώνα στον βυθό; Πάει το κεφάλι, βγαίνει το παιδί μέσα στα αίματα, τέσσερα ράμματα…. Η δε Μαρία σε κατάσταση σοκ που είδε τον αδελφό της ν´ αναδύεται πλημμυρισμένος στο αίμα!
(Τώρα συνειδητοποίησα πάντως, ότι τα περισσότερα ο γιος μου τα έχει κάνει!)
Όλα τα ατυχήματα, είναι ζήτημα δευτερολέπτων, αυτό τουλάχιστον μπορεί να το δεχτεί ο κόσμος καλό μου ημερολόγιο; Αναρωτιέμαι…. Μπήκε κανείς στον κόπο (δεν ξέρω, ρωτάω!) να σκεφτεί έστω και για ένα λεπτό, τι πέρασαν αυτοί οι γονείς μέχρι να σφίξουν στην αγκαλιά τους το παιδί τους; Ή μήπως φαντάζονται ότι το έκαναν επίτηδες; Ξύπνησαν δηλαδή το πρωί και έβαλαν κάτω το μυαλό τους και το έστριψαν για να δουν πως θα πάρει το ρεύμα το κοριτσάκι τους!
Δεν ξέρω ειλικρινά, πως θα ήταν ο κόσμος χωρίς όλα αυτά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης… Ίσως να είχαμε λιγότερη….παραπληροφόρηση! Ίσως να μην ανέβαιναν τόσο γρήγορα στην επιφάνεια τα ταπεινά ένστικτα κάποιων… Ίσως να κοιτούσαμε λίγο περισσότερο την δική μας …τέλεια ζωή πριν απορρίψουμε του άλλου…
Όπως λέει και η κόρη μου: «θέλω να ηρεμήσεις λίγο!» Όλοι να ηρεμήσουμε, μπορούμε; Κάποτε κοροϊδεύαμε τα…λαδικά (τις κουτσομπόλες) που μαζεύονταν και…έκλειναν σπίτια, κι αν το καλό εξετάσεις καλό μου ημερολόγιο, ίδιοι γίναμε όλοι! Και μόνο ένα είναι το χειρότερο όλων! Μια κουτσομπόλα, δείχνει το πρόσωπό της! Δεν κρύβεται ούτε πίσω από την ανωνυμία, ούτε έχει….ψεύτικο προφίλ! Η γιαγιά Σοφία, έλεγε: «Άνθρωπο βλέπεις, καρδιά δεν ξέρεις!» Τώρα αυτό, ισχύει για το fb! Προφίλ βλέπεις, ποιος είναι από πίσω δεν ξέρεις!
ΥΓ: Έτσι όπως πάμε, πάλι στις ασπρόμαυρες φωτογραφίες μου θα γυρίσω να το ξέρεις, καλό μου ημερολόγιο!
ΦΩΤΟ: Πρωί, μπαλκόνι, καφές και γράφω στο ταμπλετ το κείμενο! Αν δεν φτάσει η θερμοκρασία 15 βαθμούς, δεν μπαίνω σπίτι!
