Δευτέρα 28 Σεπτέμβρη
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Καινούρια εβδομάδα αρχίζει σήμερα, καινούριος μήνας έρχεται σε λίγο, νέα μέτρα ανακοινώνονται συνεχώς, όπως και νέα κρούσματα μακραίνουν τον κατάλογο, μαζί με σεισμούς, πλημμύρες, καταποντισμούς, απ’ όλα τα καλά, παράπονο δεν έχουμε!
Εγώ τώρα, πειράζει που στην φλεγόμενη ψυχή μου, πάω να ρίξω δροσερό το νεράκι των αναμνήσεων; Φταίω; Άσε που μου το θύμισαν το συγκεκριμένο περιστατικό και μαζί ήρθαν κι άλλα.
Καλό μου ημερολόγιο, γυρίζω κι εσένα πίσω, για να σου πω, ότι στο παρελθόν, στα μακρινά μου νιάτα, δεν ήμουν όπως σήμερα! (Και δεν μιλάω για τις ρυτίδες στο πρόσωπο και στην ψυχή!) Στα 20 χρονάκια μου, υπήρξα πολύ παρορμητική, σοβαρά πιο εκρηκτική (ταύρος εν υαλοπωλείο, συγκεκριμένα) και άκρατα….ζηλιάρα! Μέχρι ξεκατινιάσματος όμως! Το περίεργο είναι, ότι θεωρούσα δεδομένο και μη διαπραγματεύσιμο το γεγονός, ότι ο άντρας μου δεν έφταιγε ποτέ! Αν συνέβαινε κάτι, το φταίξιμο ανήκε αποκλειστικά στο τρίτο πρόσωπο! Και κατά λάθος να τον κοιτούσε γυναίκα, έξαλλη γινόμουν! Ο δόλιος ο Γιώργος, κάθε φορά προσπαθούσε να με ηρεμίσει, αλλά άντε να κάνεις καλά μαινόμενο ταύρο…. Τα έβαζα και μαζί του που ήταν πάντα γλυκός και παιχνιδιάρης με όλους και όλες, λες και τον γνώρισα σοβαρό και «βαρύ»… (είπαμε: οι άνθρωποι δεν αλλάζουν!)
Πω, πω! Και μόνο που τα γράφω, νομίζω ότι περιγράφω ηρωίδα βιβλίου μου, αποκλείεται να ήμουν εγώ εκείνο το πλάσμα!
Νιόπαντρη θυμάμαι, πάω να βάλω πλυντήριο. Η ζήλια, ζήλια, αλλά δεν έψαχνα και ποτέ τίποτα! (Σχήμα οξύμωρο λέγεται αυτό!) Κάτι ψιλά που κουδούνιζαν στο παντελόνι, με έκαναν να ψάξω τις τσέπες του. Μαζί με τα κέρματα, ανασύρω και χαρτάκι που γράφει επάνω το όνομα Μπελίντα και έναν αριθμό τηλεφώνου… Απότομα και με συνοπτικές διαδικασίες, το αίμα μετακόμισε στο κεφάλι! Ποια ήταν αυτή η Μπελίντα και γιατί είχε δώσει το τηλέφωνό της στον άντρα μου; Το ότι εκείνος το είχε πάρει, ποσώς με ενδιέφερε! Αυτή γιατί του το έδωσε!
Μέχρι το μεσημέρι που ήρθε ο Γιώργος για φαγητό, ήμουν στα πρόθυρα εγκεφαλικού, και με βρήκε κατακόκκινη, με τα μάτια πρησμένα από το κλάμα. Τρόμαξε ο άνθρωπος! Σε όλες του τις ερωτήσεις για το τί είχα, απαντούσα μ’ εκείνο το εκνευριστικό «τίποτα» που επιλέγουμε οι γυναίκες και δεν ξέρω για ποιο λόγο το κάνουμε! Αλλά είπαμε:20 χρονών τότε! Τώρα του λέω τι έχω, πριν ρωτήσει!
Του σερβίρω να φάει αφού πρώτα από τα νεύρα μου έχω σπάσει ήδη δύο πιάτα κι ένα ποτήρι. Και άντε τώρα να φάει με εμένα απέναντί του, όρθια να τον κοιτάζω δακρυσμένη. (Τέτοιες γελοιότητες δηλαδή!) Στο τέλος, ελαφρώς αγανακτισμένος απαιτεί πιο σθεναρά να μάθει την αιτία του κακού και του παρουσιάζω το χαρτάκι ενώ φωνάζω ούτε θυμάμαι πια πόσες ασυναρτησίες… Την αντίδρασή του δεν περίμενα βεβαίως! Ο Γιώργος με το πού αντιλαμβάνεται την αιτία της υστερίας μου, αρχίζει να γελάει μέχρι δακρύων, δικών του αυτή την φορά! Άντε να συνεχίσεις μετά από αυτό! Αφήνω στην άκρη θυμό, δάκρυα και υστερία και κάθομαι πια για να μάθω τι προκάλεσε το ξεκάρδισμα του Γιώργου…. Όταν μου εξήγησε να δείτε πού βρέθηκε η πίεσή μου, από ντροπή αυτή την φορά! Αυτό που νόμιζα γυναικείο όνομα, ήταν ο τύπος της καφετιέρας που είχαμε στην καφετέρια και το υποτιθέμενο τηλέφωνο, ήταν ο σειριακός αριθμός της…. Μην κάνεις σχόλιο αγαπητό μου ημερολόγιο, πολύ θα με πληγώσεις!
Πάντως κάθε φορά που πήγαινα στην καφετέρια και κοιτούσα την καφετιέρα μας, χαμογελούσα στην….αντίζηλο!
Κάποια άλλη φορά, ένα ή δύο χρόνια μετά, έχουμε βγει με ένα άλλο ζευγάρι και βρισκόμαστε σε ρωσικό εστιατόριο με μπαλαλάικες και ρωσικά τραγούδια. Γεμάτο χλιδή, με ασημένια μαχαιροπίρουνα και πιάτα που πάνω τους υπήρχαν πλεκτά πετσετάκια για να δεχτούν το πορσελάνινο με το φαγητό (έχει σημασία η περιγραφή) και παγωμένη βότκα (χαμένη πήγε σε μένα, δεν έπινα και δεν πίνω) και γενικά περνούσαμε πολύ ωραία, μέχρι που βγήκε η τραγουδίστρια! Άκου τώρα, απ’ όλο το μαγαζί που ήταν γεμάτο, τραγουδούσε και κοιτούσε τον Γιώργο μ ο υ! Εδώ δεν ήταν φαντασία! Ούτε χαρτάκι με ένα τηλέφωνο! Εδώ τα γεγονότα διαδραματίζονταν μπροστά μου! Άντε πάλι το αίμα στο κεφάλι! Ο Γιώργος αντιλαμβάνεται αμέσως ότι μπορεί να εκτροχιαστεί η κατάσταση με μένα έξαλλη και προσπαθεί ν’ αστειευτεί με το θέμα, τον πειράζουν και οι φίλοι μας και όλα αυτά με χειροτερεύουν….
«Τα μάτια κάτω να μετράς τις τρυπούλες από το πετσετάκι!» του λέω κατακόκκινη και εκείνος ήθελε δεν ήθελε, άρχισε την αρίθμηση! Τώρα φταίω που η άλλη, κατέβηκε από την πίστα, διέσχισε το μαγαζί και ήρθε από πάνω του να του τραγουδάει και τον τραβούσε από το χέρι ν’ ανέβει στην πίστα να χορέψουν; Δεν φταίω! Ούτε ξέρω αν μιλούσε ελληνικά… Πάντως την εντολή μου σε «φιλικό» ύφος να επιστρέψει στην πίστα, την κατάλαβε και απομακρύνθηκε εγκαίρως πριν το ρωσικό εστιατόριο γίνει πεδίο μάχης, στα καλά καθούμενα!
Καλό μου ημερολόγιο, μια άλλη ζωή, μια άλλη Λένα… Την νιότης καμώματα… Στα χρόνια που ήρθαν, έμαθα να μην υπερτιμώ ούτε και να υποτιμώ καταστάσεις. Να σκέφτομαι πριν …δράσω, έβγαλα τον ταύρο από το υαλοπωλείο και τον έβαλα για ύπνο! (Γι’ αυτό και δεν χρειάζεται ν’ αγοράζω ξανά και ξανά πιάτα!) Είναι στιγμές που με…ψάχνω στο σήμερα. Σπάνια έως ποτέ δεν φωνάζω. Το αίμα μένει στην θέση του και αποφεύγει τις…μετακομίσεις προς τα βόρεια! Σοβαρό μειονέκτημα της ηλικίας; Έγινα ευσυγκίνητη… Αντί να θυμώνω πληγώνομαι… Δεν ξέρω τι προτιμώ τελικά…
ΣΗΜ: Η φωτογραφία από κάποια Πρωτοχρονιά, πολλά πολλά πολλά χρόνια αργότερα!
